Beknopte geschiedenis der Nederlandsche letterkunde

[p. 230]

Derde boek.
Over de voornaamste dichters en prozaschrijvers, die van het laatst der zeventiende eeuw tot op onze dagen gebloeid hebben.

De hoogte, waartoe de dichtkunst, in de eerste helft der zeventiende eeuw, onder ons werd opgevoerd, zagen wij in de tweede langzamerhand afnemen. Dat stoute, krachtige, oorspronkelijke en echt dichterlijke, 't welk zich in de vroegere dichters van dit tijdperk aan ons vertoonde, vinden wij in de latere veelal door een' zwakkeren, uitvoeriger en meer tot het beschaafde proza overhellenden dichttrant vervangen. Hetzelfde verschijnsel zal zich, door het grootste gedeelte van het tijdperk, dat wij thans intreden, aan ons voordoen; en moge al de dichtkunst, gedurende hetzelve, ten aanzien van sommige kieschheden van taal en maat, en de naauwkeuriger kennis en inachtneming der regelen van eenige bijzondere dichtsoorten, iets gewonnen hebben, wij zullen dezelve, ten aanzien van haar eigenlijke wezen, doorgaans ver-

[p. 231]

achterd vinden. Het ontbrak echter, gelijk ons mede blijken zal, nimmer geheel aan dichters, die dien veelbeteekenenden naam met regt mogen voeren; en bijzonderlijk mogen wij ons beroemen, dat de dichtkunst tegen het laatst van dit tijdperk tot eene hoogte opsteeg, waarbij zij voor die van het gulden tijdperk onzer letterkunde niet, of naauwelijks behoeft te wijken. Ook de welsprekendheid of beschaafde prozastijl maakte in dit tijdperk geene grootere vorderingen, dan in het voorgaande; en het is niet voor het laatste gedeelte daarvan, dat wij een noemenswaardig aantal van prozaschrijveren ontmoeten zullen, die op den roem van welsprekendheid aanspraak kunnen maken. Dan, gaan wij tot de ontvouwing der geschiedenis over, waarbij wij echter ons nog meer, dan bij de voordragt der vroegere gedeelten, op kortheid bevlijtigen, en tot de enkele aanstipping der hoofdpunten bepalen zullen.