Wortoe d'e tan abra

Bloemlezing uit de Surinaamse poëzie vanaf 1957

[p. 33]

Bernardo Ashetu

Och, dat ik rijk ware
dat ik water had
en land
en wolken,
dat ik rijk ware
en de macht had
om zon en duister,
bloed en adem
te zetten naar mijn wil -
Och, dat ik rijk ware
en het beter had
alleen maar om lang te rusten
om lang en zoet en lang
te rusten een baleh - baleh
met klamboe van rode zijde.

Bespot mij niet
vandaag
nu 't mis is
met m'n kleurkrijt.

De tonen zijn
te zwak van
m'n mooie klarinet.

Bespot mij niet
vandaag
nu ik met de
spade omwoel m'n
tuin vol bitter onkruid.

[p. 34]

roet

 

Ik was tot aan de grens van de zee

 

bijna bij het einde

 

toen een loktoon mij terugvoerde

 

naar dit veren bed

 

op gras dat reeds lang verdord is.

 

 

 

Iedere avond kom jij dan nog

 

in 't half-duister schuivend aan

 

en gooit roet in m'n kleurloos eten

Het was in deze winter dat
de neger met z'n lange rode
mond mij zijn bananen aanbood.
De barre besneeuwde weg waarop
hij eindeloos voortsjokte, had
hij volgestrooid met miljoenen
blokjes ananas. En toen ik
hem betaalde met een schitterend
stukje tropenzon, lachte hij zacht
en zeer weemoedig.

[p. 35]

pias

 

Juist toen

 

jij

 

voorbij moest

 

was 't rijverkeer gestremd.

 

 

 

Vanwege

 

een rossige demonstratie

 

waarbij als pias

 

ik bont stond opgesteld.

 

 

 

Verschrikt

 

keek een agent

 

naar 't bittere teken

 

op je auto die keerde

 

en stuivend wegreed.

Ik ben een waterdrager,
slaags geraakt

en

ontevreden.

Stoffig zijn de bloemen langs m'n weg,
stoffig zijn ze en baast verwelkt.
Ik was een minnaar van m'n mes
trots was ik

en

nooit tevreden.

Ik draag 't water als een prins,
machteloos

en

ontevreden.