Wortoe d'e tan abra

Bloemlezing uit de Surinaamse poëzie vanaf 1957

[p. 30]

Bhai

Slechts zij, die uit rijst geboren zijn
Slechts zij, die in rijst zijn opgegroeid
Slechts zij, die door rijst gestorven zijn
Kennen alleen de jammerklacht der halmen.
Want weet, dat iedere groei
in wezen sterven is
en iedere bloei vergaan.
Zo weet dan ook, dat iedere oogst
zeer smart'lijk is.

Ik ben een glas - leeg -
dat staat te wachten
op een tafel,
in een onbewoond vertrek.
Ik heb geen verlangen,
maar ben tevreden,
als ik ooit
iemand laven mag.

[p. 31]

Misschien ben ik een zucht,

stil in een mens;

een zaad, verborgen in een vrucht,

een beeld in marmer,

vuur in steen,
kracht in hout,

zanger in een kind,

dichter in een mens...

Misschien.

Ik leef op de bodem
van de zee
ver van den mensen
verscholen
tussen de schelpen
zonder ogen
zonder mond.
Mijn taal is
de duistere stilte
mijn klank
is het eeuwige zwijgen
van de zee.
Zo leef ik
verborgen tussen de schelpen
op de bodem
van de zee.