Een weinig van het andere

[p. 172]

[Ze loopt door de ragfijne regen]

ze loopt door de ragfijne regen
groet op haar weg die tot haar spreken
en gaat het dunverlichte gebouw binnen
tot ik haar langs de lijn van de deur ontwaar
in een buiging naar de aarde
in een gebaar van nederigheid
en verering, langzaam de handen
tegen hoofd hart en schouders;
dan zit ze, opent bladzijden gebed
tot de gong de kerk verovert
en zij met allen overeind komt
rijzig nu ik haar vlecht alleen niet
maar ook haar hoofd zie
zingend het oude introitus
het lied dat mijn jeugd verblijdt