Een weinig van het andere

[p. 122]

[Dit eenvoudig triumviraat]

Dit eenvoudig triumviraat
de regen de sneeuw de mist
kwam ik telkens weer tegen
de weg liep telkens verloren
hadden wij dan hiervoor
onze adem bevrucht
binnen de buik van de avond?

Eindelijk terug
de morgen geketend de avond
gewond aan de voet
de zee driester tegen
het land duisterder
en jij jij onoverwinnelijk
en jij onverwisselbaar
en jij onveranderd
buigzaam nog steeds als je bomen
eerbaar als het zout van de zee.

Geleidelicht boei wanneer
ik verloren viel en mijn zool
verwondde, doolde in
een dode dag en je las
terwijl je wenkte
ik dacht je en herkende
je telkens nergens
nergens anders, neen
nergens anders ooit vastgelegd
nergens anders prijsgegeven.

In mijn bloed heb je de koorts
gezaaid; jij die mijn adem inbindt
zonder te stoten mij leidt

[p. 123]

 

je blinde; langs onze oude wegen

 

langs de ingeslapen cacteeën

 

langs het land van morgen aan

 

het dromen terwijl de zee klimt

 

tegen de kusten het water ontvalt

 

de rotsen en de heuvels waken

 

trouwer dan zovele mensen.

 

 

 

Sneeuw en onbestemde koude

 

hielden jou onbederflijk;

 

wanneer ik moedeloos het spoor

 

naar jou wegliep spoelde

 

mijn hersens de regen.

 

 

 

Herken ik niet jou in

 

de zweetdoek van Veronica

 

bittere jaren

 

zij zijn gestorven

 

dagen die ik niet meer tellen kan

 

zij zijn mij langzaam ontvallen.

 

 

 

Maar ik weet je weet me in je straten

 

ook al ben ik nog in mijn huis

 

ik weet het je voelt mij zo na

 

ook al sta ik een half uur verder

 

ik weet het je hoort mijn stem

 

voor ik je heb aangesproken

 

ik weet het je kent mijn blik

 

voor die naar jou is toegewend

 

ik weet het je weet mijn woorden

 

voordat de adem ze durfde dragen

 

ik weet het midden het spitsuur

 

ken jij mijn typisch handelen.

[p. 124]

 

Mijn zwijgen mijn zacht overreden

 

mijn aandringen in de avond voor

 

mij alleen de komende dageraad

 

op te lichten

 

ik weet het en wie meer dan ik

 

en wie beter en zo onderscheiden.

 

 

 

Alle richtingen kan ik nu uit

 

overal loop ik je tegen

 

overal wacht je mij, overal

 

zij wij nu samen

 

wij zijn het licht en zijn schaduw

 

wij hoeven niet meer te spreken

 

dat laten wij de dieren over.