Een weinig van het andere

[p. 74]

Afro-Aziatisch

De neger heeft zijn eigen lot
in eigen hand genomen.
Hij legt zijn droom uit
tegen het weklicht van de morgen
hij tooit zich met een feestgewaad
en hij vergeet zijn zorgen
hij lacht de dag in
en de vreugd aarzelend gekomen.

Hij werpt zijn net uit
en hij wacht
zullen de anderen komen
hij loopt hij neuriet
hij vindt een lied uit
dat welft tegen de kruinen
dat wentelt in het licht
dat spoelt zich in de stroom
de wind laat het zich drogen
als het lijnwaad
van de Heer.

Eindelijk wordt het juk
dat zoet was en toch sneed
bitter nabij zijn nek
even hem afgenomen
eindelijk ook dragen andere schouders
zijn last
eindelijk treden anderen
hem tegemoet
eindelijk begint hij
meer en meer te wonen
in hun dromen.

[p. 75]

 

Zo wordt herinnering

 

van het oude lijf verast

 

zo wordt uit pijn

 

het nieuwe koren

 

zo groeit hij met hen

 

als nieuw gewas.

 

 

 

Dan liggen bij de een

 

van de ander

 

de armen als een warme groet

 

en zij aan zij

 

beluisteren zij de overwinning

 

die opspringt in hun bloed.

 

 

 

Zijn hart breekt uit

 

laaiende zon

 

hij vraagt de regen

 

om haar zoete schaduw

 

de tegenwind wordt nú

 

wind in zijn zeilen

 

hij buigt zich naar de aarde

 

met de anderen

 

plant samen

 

eenzamer niet meer

 

het goede zaad

 

in de gezonde grond.

 

 

 

Nu wordt zijn waken

 

om beurten waken

 

hij kijkt niet om

 

er is geen muur

 

en zie ik lees in elke stond

 

zijn ogenvuur

[p. 76]

 

waarin de zachte aandrift

 

van een jonge morgen.

 

 

 

Duizenden vogels

 

snellen de hemel in

 

hun lied zwermt neer

 

als milde regen;

 

ik kijk naar hem

 

als vriend

 

en vol vertrouwen

 

zeg ik wat van hem afgewend:

 

 

 

‘Wanneer eens zó

 

zo zuiver

 

en zo zonder

 

en wellicht met feller pijn

 

de Surinamers van elkander houden

 

dan moet ons land

 

een weinig van het Andere zijn.’