Een weinig van het andere

[p. 43]

Cornelis-Kondre 1961

Het web van je stilte

Moet ik weer
verward raken
in het web
van je stilte
en je aanbod aanvaarden
plaats te nemen
in de korjaal
van je genegenheid?

Hoe heb ik gedorst
naar dit uur
te zitten
met jou
tussen de wanden
der zwijgende bomen
in de onverbroken stilte
van de morgen.

Wanneer de wind
op Curaçao
de bomen
de nek indrukt
vlaggen
aan flarden scheurt
denk ik
aan onze stilten
die nu weer de kans krijgen
uit te botten
in een woordenloos zijn.

[p. 44]

 

De afstand

 

tussen ons

 

blijft geheiligd

 

en de vrucht

 

van onze genegenheid

 

rijpt verborgen

 

achter muren loof.

 

 

 

De boom'der herinnering

 

in ons leven

 

is hoger geworden

 

zijn weelderige kruin

 

schenkt koelte

 

en bescherming

 

over muurhoge wortels

 

van onze verknochtheid.

 

 

 

Nu ik weer gaan moet

 

weet ik

 

dat de stilten

 

van dit samenzijn

 

een bloem meer

 

geweven hebben

 

in het kleed van

 

onze vriendschap.

 

 

 

Mijn korjaal is klein

 

en niet bestand

 

tegen de drift der vloed

 

maar kom

 

laat mij je roeien

 

naar de andere oever

 

en jou

[p. 45]

 

in de koelte

 

van een nieuwe hut

 

ter ruste leggen.

 

 

 

Wanneer de dag

 

als vuurwerk uiteenspat

 

achter de bomen

 

zal ik de mooiste bosbloem

 

steken in je geurig

 

donker haar

 

en afscheid nemen

 

en afvaren

 

met de eb

 

die buiten

 

rusteloos en

 

ongeduldig wacht.