Een weinig van het andere

[p. 27]

Sankrānti

Op de horizon van dit tijdsgewricht
schrijf ik
de verborgen woorden
op het gelaat van de zon
op het maangebergte
in de hemelvensters.

Verheugd en
met een energiek hart
ben ik de bebouwer van
de vruchtbare grond.
De regens zal ik binden,
beploegen het land van het hart
en met zorg bevloeien.

Elke dag weer zal ik
woord voor woord,
al de verzamelde woorden
met de rijkdom aan zelfkennis
levendig en met volharding planten
als het zaad der vreugde
in de grond van de geest, het gehoor
en het geheugen.

In de regentijd en op zonnige dagen
zal het zich vastwortelen
en opgroeien
vol jonge spruiten staan.
Het woord zal tot spraak
de spraak tot een mond worden
een open geluid zal zij voortbrengen

[p. 29]

 

mijn schone taal,

 

die gelijk de onvergelijkelijke bliksem

 

woont in het paleis des harten.

 

 

 

Vandaag ben ik uw slaaf

 

en uw volledig ondergeschikte.

 

Maar waarom die angstbezwangerde ogen?

 

Voor de huichelaars?

 

In de duistere nacht

 

voor het dievengilde?

 

 

 

Te allen tijde gereed, ben ik

 

een leeuw gesterkt door mijn cultuur

 

op post in het gedicht.

 

Mijn zwaard is de emotie.

 

Mijn wapen is de stijl,

 

het beeld en de expressie.

 

Een nieuwe mātra zal ik samenstellen

 

een nieuwe maat en poëzie

 

zonder wraakgevoelens en

 

met zorg.

 

 

 

Ik ben de bebouwer van de grond

 

ik ben de slaaf

 

maar niet begeesterd door wellust en trots

 

geen gek en

 

geen ontheemde.

 

 

 

Uw dichter is een der uwen.

 

 

 

Op de horizon van dit tijdsgewricht

 

schrijf ik zonder vijandigheid

[p. 31]

 

in het gerijpt seizoen

 

ofschoon rode woorden

 

staan gegrift

 

in de pupillen van

 

mijn Land.