Een nieuw sangh-boeck, iuhoudende eenighe psalmen

Den 90. Psalm.

GHy zijt gheweest ons toe - vlucht, Heer ghenadich,
End t' aller tijt ons toeverlaet ghepresen:
Jae selfs eer die bergen waren int wesen:

[p. 22]

 

Eer dat ghemaeckt wiert d' eertrijck onghestadich,

 

Soo waert ghy Godt alsoo ghy nu oock zijt,

 

Ende voortaen blijven sal 't eeuwiger tijt.

 

2. Als ghy wilt, de mensche moet haest beswijcken,

 

Ghy spreeckt, O mensch sterflijck van cleyner weerden,

 

Ick wil dat ghy haest wert tot stof der eerden

 

Want by u zijn duysent Jaer te ghelijcken,

 

Als by ons een dach, die nu is vergaen,

 

Oft een nachtwake die haest loopt voortaen.

 

3. Ghy laet den menschen een tempeest toecomen,

 

So vergaen sy als een droom onbequame

 

In eener morgen-stont zijn al t' same

 

Afghemaeyt, soo men op 't veldt snijdt die bloemen,

 

Die smorghens staen lieflijck ende schoon by een;

[p. 23]

 

Maer t' savonts hebben verwe noch cracht gheen.

 

4. Vergaen doet ons u gramschap seer beladen,

 

Ende maeckt dat wy zijn wonderlijck verslaghen

 

V toorn doet dat wy gantschelijck vertsagen

 

Als ghy Heer, voor u neemt al ons misdaden

 

Ende door-gront ons herte scherpelijck met vliet,

 

Ja ons verborghen ghedachten door siet.

 

 

 

5. So eynden ons dagen die haest voortvaren

 

Door u gramschap gaet recht voor - by ons leven,

 

Als een spreeck-woort vanden menschen ghedreven

 

Want ons dagen zijn slechts 't seventich jaren

 

Oft tachtentich, alst al ten besten raeckt,

 

Ende nae dat het een sterck mensche langhe maeckt.

 

6. Noch ist t' beste van onse elende daghen

[p. 24]

 

Niet dan moeyt ende arbeyt, jae oock swaer lijden,

 

'Twelck vergaet so wy ooc doen 't allen tijden

 

Wie kan den last uwer gramschap verdraghen,

 

Oft verstaen? want so groot u kracht is,

 

So groot is oock uwe toorne ghewis.

 

7. Daerom, o Heer, leert ons verstaen ende mercken,

 

Hoe cort dat ons leven is, vol van smerten,

 

Dat wy verstaen mogen end' recht beherten,

 

Vwe wijsheyt in u woort, end u wercken,

 

Keert tot ons, hoe langhe sullen claghen wy,

 

Van uwer gramschap maeckt u knechten vry.

 

8. Maeckt ons smorghens vroech vol uwer ghenade,

 

Op dat wy met vreugt end vrolijcken singen

 

Den loop onses levens moghen volbringhen:

 

Verheught ons, Heer al t' saem vroech ende spade,

[p. 25]

 

Na dat ghy ons nu hebt so menich Jaer

 

Seer hart benout in uwen toorne swaer.

 

9. Over u knechten laet u werck blijcken

 

Laet over ons kindren schijnen u eere,

 

Ende u heerlijckheyt claer blincken, o Heere

 

Regiert ons doen, o Godt, Heer des eerdt-rijcken,

 

Ende stiert ons doch in eenen rechten ganck

 

Regeert ons doen, want wy zijn menschen cranck.