Het boeck der kuskens

[p. 29]

Het XVIII. kvsken

Bij Douza

Men meijnt, dat Venus laest eens hebbende aenschout
Vw lipkens, in een Krijt van wit Albast besloten,
Recht oft deur ijemants handt, en konstelijck gebout
Waer t' alderrooste Crael in elpenbeen gegoten,
Gezucht, end vuyt tgezicht heeft traenen laeten gaen
En met een droef gelaet deez klachreden begonnen,
Naer dat zij haer geslacht der Minnen aen end' aen
Bij een geroepen had: Wat baet, dat ick gewonnen
Eens met mijn lipkens root hier voormaels heb den Prijs,
Oick wechgedragen dien, deurt zeggen van een Herder,
Int Phrygiaens prijeel, voor Iuijn' en Pallas wijs?
Als ick thans thoochste lot moet quijten, end' een harder
Partij gevonden heb, naar 't zeggen eens Poeêts?
Die voor mij tSchoonheijts loff, mij, die zij' een Goddinne,
Derf gheven zijn Neaeêr; end haer rooij lipkens steets
Wijt roemen voor de mijn: en, dat ick niet ontzinne,
Geeft u luijd wonder niet? Tza, Kynder valt te gaer,
Valt deez Poeet aan boordt, en langer ongewrooken
Mijn eer wilt laeten niet, tza van vuijrpylen swaer
Deez kokers ijdel maickt, den brandt in hem doet smooken,
En met uw fackels hem tot int gebeente treft.
T' is lang genouch gesloft. Waer toe wilt ghij hem vieren?
Laat klincken uw geschut, der armen kracht verheft
Doorvroet zijn borft, hart, mildt, end' ongetemde nieren.

[p. 30]

 

Doch toeziet, dat men haer int minst gheen hitt' en geef:

 

Dan loode pijlen laet deez int march zijn bevroren.

 

Haer aderen bekleumt, dat kouw diep in haer leef.

 

Het is geschiet, ick gae om uwent wil verloren.

 

Mijn lever smelt, oick voel int binnenste den brandt:

 

En tschijnt, al oft uw borst met ijs, en stael beschoten,

 

Oft met een steenrots waer, zulx aan d'Aegaeesche strandt

 

Den slach der golven breeckt, steets van de wint bestoten,

 

Dienz ghij mijn lijden all, en treuren hout voor boert.

 

Ondanckbaer: om dat ick de scboonheijt ghingh vermelden

 

Van uwe lipkens root, en Venus heb geroert,

 

Komm' ick in dit verdriet, en moet uw loff misgelden.

 

Hoe luttel weet ghij (och) waerom dat ghij mij haet,

 

Hoe weijnigh kent ghij oick de macht van Venus grimmen,

 

Als tvuijr ontsteken is. deez warsheijt stuijrs doch laet,

 

En met genae tot my doet uw schoon oochskens glimmen

 

End' (d'oorzaick van mijn klacht) uw lipkens bij de mijn

 

Eens paren wilt: opdat ghij oick van mijn quetzuijren

 

Een weijnich voelen meucht, vuijtzuijgende tfenijn

 

Van deez verghifte scheut, en van gelycke vuijren

 

Met ons deelachtig zijn. En wilt oick geensins vrezen

 

Der Goden toornicheijt, oft Venus dulheijt ijet:

 

Want oick, zelfs over deez, een vrouwelijck schoon wezen,

 

(Ick laet ons menschen staen) heeft heerscappije, niet.