Het boeck der kuskens

[p. 1]

Het eerste kvsken

Bij Douza

Naer dat vrou Venus had gevoert opt hooch Cythere
Ascanius haer neef, heeft hem, tot rust ter neere,
Int groene gras gestreckt, een Beddeken van kruijt
En bloemkens versch gespreijt, oick al zyn leekens teere
Rontsom met rooskens wit welruijckende besnuijwt;
En vollend' all de plaetz met geuren zoet, vernuijwt,
Deurt aenzien zynder ieucht, int hart de lieve gangen
Van Cynareius brandt, welck noch niet wel gevuijt
Te deghen was. Och God, met wat een groot verlangen,
Hoe dickmael wilde zij haers neefkens hals omvangen;
Hoe dick men hoorden heur: Zulck was Adoon; opheven!
Dan zorgh, van heur nieuw lief te steuren vuyt zyn rust,
Zulx haer te doen verboodt: Minn', en vreet tzamen keven.
Diez zij de Rooskens koel, in plaets van hem gekust
Heeft duijst, en duyzentmael. Ziet, deez terstont te leven
Bestonden deurt gezoen van Venus, oick een lust
Te krijgen in zulck spel, niet zonder reuck, en smaicken
Als deur de koele locht van Zephyrus gevoet:
Welck met een geil geruijsch hem zelven ghingh vermaicken
In Venus lusthof ient. diez zo veel Rooskens goet,
Als met haer oochskens zij, oft mont had kunnen raicken;
Zo veel men Kuskens zach (wat kan de Liefd niet maicken)
Dair eijling spruyten voort, en lesschen haeren gloeyt.
Doch Venus zulck een schat niet kunnende verbergen

[p. 2]

 

Den menschen langer (ziet), deur wegen ongebaent

 

Gedreven deur de locht, heeft over dal, en berghen

 

Vervoeren doen subyt haer Hemelsche gedaent

 

En met heur Swaengespan theel Aerdtrijck omgelopen

 

Is all de werelt deur, waer dat heur docht bequaem

 

Oft vruchtbaer grond te zijn, dit lieve zaet mit hopen

 

Der Kuskens mildt gestort, (zulx als de oude Faem

 

Triptolemus toeschrijft;) naer dat vuijt haren monde

 

Was drijemael een Gebedt, ons onbekent, gegaen.

 

Hier vuyt is 't lief gewas tot onswerts eerst gezonden:

 

Hier vuyt het mondt aes zoet, 'twelck ons te helpen zaen

 

Bet, end' eer machtich is dan all de Medicijnen.

 

Wel dan, wel varen doch, ghij lieve Kuskens moet,

 

O enigh' heil, en boet vant Amoreuz verdwijnen,

 

Die van koel Rooskens eerst hebt uwen oorspronck goet

 

Bij mij van nu voortaen wert uw lof hooch verheven,

 

Zoo lang als Iulus stam zal bloeijen over all

 

En dat Vrou Venus zoon ter eeren van zijn neven

 

En zijn Latijnsch geslacht haer tael geern quelen zal.