Stichtelijke gezangen, op nieuw gemaakte zangwijzen, in den besten Italiaanschen smaak. Deel 4

[p. 102]

Gods vaderliefde erkend in zwaarlijden.

I.

Mijn God, die 's levens ader zijt;

Mijn Vader zijt;

Mij nader zijt,

En tederder bemint,

Dan 's vaders hart een kind,

Al slaat gij, 't is een Vaders hand:

Gij slaat uw ingewand.

II.

Zal 's Vaders hart niet stadig zijn,

Genadig zijn,

Weldaadig zijn?

Ben ik nog droef te moê?

Verdiende ik niet uw roê?

Past mij beklaagen van mijn lot,

En twisten met mijn' God?

III.

Neen, Vaderlijke ontfermingen,

Erbermingen,

Beschermingen,

[p. 103]

 

Bad ik geloovig aan;

 

Die deeden mij nog staan.

 

Ik sloeg, daar dit mijn hart bewoog,

 

Op Goël 't schreiend oog.

 

IV.

 

Hij die voor mij geboden heeft,

 

Gestreden heeft,

 

Geleden heeft,

 

Was zelf mijn groote Borg.

 

Ik wierp op Hem mijn zorg.

 

Hij trad voor mij, o menschenmin!

 

Bij zijnen Vader in.

 

V.

 

Nu roep ik God, in 't Vaderslaan,

 

Als Vader aan!

 

'k Zal nader staan,

 

In 't Goddelijke licht,

 

Van 's Vaders aangezicht.

 

Sla nu vrij, met een Vaders hand;

 

Gij slaat uw ingewand.

De zalige Dichter heeft dit stukjen opgesteld in eenen aanval zijner hevige holijkpijnen, die zelfs zijne vingers zoo sterk aandeeden, dat het handschrift, zeer beevend en gebrekkig geschreven, daarvan een aandoenlijk gedenkteeken is; maar tevens van de werkzaamheid van zijnen geest, en van de onderwerping en het vertrouwen van zijn godvruchtig hart, in de grootste ongelegenheden. [De uitgever.]