Stichtelijke gezangen, op nieuw gemaakte zangwijzen, in den besten Italiaanschen smaak. Deel 4
(1787)–Rutger Schutte–
Auteursrechtvrij
[pagina 84]
| |
Geestelijke lente.Ga naar voetnoot*I.
Wees welkom, liefelijke lent'!
Wees welkom, schoon gelaat!
Treed aan! gij zegeviert in 't end,
Nu, voor de warmte die gij zendt,
De winter ons verlaat.
II.
De winter, die nog korts al 't groen
En bloem en gras en kruid,
Getaisterd heeft met scherpe roên,
Wordt, in dit blijder jaarsaizoen,
Door zwoeler lucht gestuit.
| |
[pagina 85]
| |
III.
Door wat al wisselvalligheên,
Is 't winterweêr gerekt!
Nu moest men eens door 't natte treên;
Dan zag men de aarde in 't wit weêr kleên;
Dan stijf met ijs bedekt.
IV.
Maar nu lacht dal en duin en veld
En bosch en bron en vliet,
Nu 't langgevloerde stroomgeweld,
Met vrije golven bruischt en zwelt,
En sneller zeewaard schiet.
V.
Het zagte zuidewindjen kust
De toppen van 't geboomt;
Het speelt in 't jonge groen met lust,
En noodt de matte leên ter rust,
Daar 't zuiver beekjen stroomt.
VI.
De zon, die, door haar' zomergloed,
Tans al wat adem heeft,
Verkwikt, en duizend planten voedt,
Straalt sterker door, en stooft het bloed,
Dat ons in de ad'ren zweest.
| |
[pagina 86]
| |
VII.
Zokrijgt de Kerk ook lenteweêr,
Na barren wintertijd.
Zoo schijnt op nieuw, op 't zaad der leer,
Een koesterende zon ter neêr,
Waarbij 't naar wensch gedijdt.
VIII.
De Zoon der hoogste Majesteit,
Die Zon van 't vroom gemoed,
Die luisterrijke straalen spreidt,
Dringt, dwars door 't wrokkend onbescheid,
In 't eind met licht en gloed.
IX.
Het hart wordt, door dat hemelvuur,
Nu weder week gemaakt;
Gelijk de ontluikende natuur,
In 't voorjaar, door Gods goed bestuur,
Weêr in beweging raakt.
X.
Hoe vrolijk klinkt nu 't blij gezang
Van 't heilig bijbelwoord!
Dat valt de waereld veel te bang;
Zij toeft bij zulk een toon niet lang,
Die 't vroom gemoed bekoort.
| |
[pagina 87]
| |
XI.
Dat nieuwe lied streelt oor en hart
En wekt ons tot Gods min;
Het leenigt de allergrootste smart
Die immermeer de ziel benart,
En leidt ten hemel in.
XII.
'k Zie hier een dorp, daar een gehucht
Door dezen gloed geblaakt.
Wat hoor ik ginds voor droef gezucht?
Wat treurgeluid vervuld de lucht?
De dooden zijn ontwaakt!
XIII.
't Gaat wel, een held're liefdestraal,
Uit 's Heilands vriendlijk oog,
Belooft de ziel een goed onthaal,
Daar Hem haar jammerende taal,
Tot deerenis bewoog.
XIV.
‘Mijn Jesus, zegt zij, vinde ik u!
Mijn Vriend! mijn Bruidegom!
Gij roept mij toe: of nooit of nu.
Ik ben van mijne boosheên schuuw.
En bij U wellekom.
| |
[pagina 88]
| |
XV.
O Jesus, die mij 't harte treft,
En 't hart uw' invloed geeft.
Uw kracht, die geen vernuft beseft,
Die niemand ooit naar eisch verheft,
Die is 't, waar door men leeft.’
XVI.
‘De ziel, door deze kracht bevrucht.
Krijgt waare vreugd en tier.
Zij ademt enkel hemellucht:
Want Jesus, van 't heelal geducht,
Stooft haar met godlijk vier.
XVII.
Wie kan de sprank'len van dien brand,
Dus werkend in 't gemoed,
Dus kruipend door al 't ingewand,
Verdooven? Jesus kracht houdt stand,
Wat daar ook tegen woed'.
XVIII.
O Jesus, dien ik vuurig min,
O blijdste Lentezon,
Verwarm op nieuw mijn hart en zin,
Stort daar op nieuw dien ijver in,
Die me eens ontvonken kon
| |
[pagina 89]
| |
XIX.
Ach dat uw Kerk in Nederland,
In 't lachend Jaarsaizoen,
Haar hof zie tieren! dat Gods hand
Terwijl men spit en zaait en plant,
Den grond bekleed' met groen.’
XX.
Zoo zuchten al haar ware leêr,
Op 't veld en in de stad.
Och dat alomme groot en kleên,
Den zuiv'ren wierook der gebeên
Ten hemelbode had!
XXI.
Die zielzucht, die het hart bekoort,
O Godskerk, van uw' Heer!
Die bede blijft niet onverhoord.
Hij zendt, naar zijn gegeven woord,
Den besten zegen neêr.
XXII.
Komt, laat ons naar de dorpen gaan!
Komt, stappen we in het veld!
Daar komt de blijdste maar' van daan,
De beemd begint daar groen te staan,
Daar wordt Gods naam vermeld.
| |
[pagina 90]
| |
XXIII.
Wat zie ik ginder voor gewoel?
't Is daar het minnens-uur?
Hoe lieflijk is de lucht die 'k voel!
De jeugd, nog onlangs stug en koel,
Verneemt daar 't Pinkstervuur.
XXIV.
Die handvol koren, die ik merk,
Bestraalze, o Levenszon!
Geef dat dit weelig akkerwerk,
Als goudgeel graan in uwe kerk,
Haast ruische als Libanon.
XXV.
Daal neèr, o regen van Gods geest,
Bevogtig hier den grond.
De grond, lang hard en droog geweest,
Dijdt bij uw' invloed allermeest,
Door 't woord van uwen mond.
XXVI.
Daar 't volk dus lust krijgt aan uw woord;
Daar dus de zangtijd naakt;
De stem der tortels wordt gehoord;
Wien wordt het harte niet bekoord?
Wiens ziel wordt niet geraakt?
| |
[pagina 91]
| |
XXVII.
Doch zijn we billijk zoo verblijd,
Dat druk nooit worde ontwend.
Haast kan een barre wintertijd,
Waarin men guure koude lijdt,
Weêr volgen op dees lent'.
XXVIII.
God weet waartoe hij ons bereidt,
Wat stormörkaan er groeit,
Voor 't volk dat nog in de ijdelheid
En weelde diep verzoopen leit.
Daar de onweerbui vast broeit!
XXIX.
Ginds woed reeds 's vijands scherpe dolk,
En dreigt ons al te zeer.
De lucht betrekt voor Neêrlands volk.
Een zwaare zwarte zuiderwolk
Schiet reeds haar bliksems neêr.
XXX.
O God, bewaar dit arme land,
Ter toevlucht voor uw Kerk.
Gij hebt uw' wijnstok hier geplant.
O Man van 's Heeren rechterhand,
Bevestig toch ons werk.
| |
[pagina 92]
| |
XXXI.
De vredezon dook in een zee
Van bloed en traanen neêr.
Gij straft de menschen in het vee.
Gij neemt van 't land den zegen meê.
Keer, Goël, keer toch weêr!
XXXII.
Keer tot ons weêr! druk ons op 't hart,
't Gewicht van 's Hemels roê!
Dat Neêrlands volk uw wraak niet tart',
Maar over 't kwaad, vol bitt're smart,
In 't einde eens boete doe.
XXXIII.
Verbreek 't hardnekkig ongeloof,
In 't onverlicht gemoed;
Op dat het, voor de waereld doof,
Niet langer haar verstrekk' ten roof,
Maar U als Bondgod groet.
XXXIV.
Dat norsche twist en wrevel wijk'!
Dat alles vreedzaam zij!
Dat eindlijk uw Genaderijk
Eens 't vonnis over de aarde strijk,
En zich in God verblij.
| |
[pagina 93]
| |
XXXV.
Ai! ruk het eigen uit den grond,
Van 't eigenlievend hart.
Leer ons 't geheim van 't heilverbond!
Leg ons uw woord in hart en mond!
Genees dus onze smart!
XXXVI.
Schenk aan uw knechten licht en moed,
Uw volk genade en vreê!
Zoo wordt uw wijngaard best gehoed,
Zoo groeien zijne planten goed,
Zoo krijgen we onze beê.
 |
|