Stichtelijke gezangen, in verscheidene gelegenheden gedicht, en met aanmerkingen, tot verstand van eenige stukken uit de H. Schrift, verrijkt. Deel 3

[p. 48]

Paaschzang.

Op eene nieuwgemaakte Zangwijze.
Of: 'k Zal 't oogenblik gezegend noemen II Deel bladz. 161.
Of: Hoe loert de vijand op de gangen. II Deel bladz. 167.

I.

Zwaai nu den wierook der gebeden,

Aan God bij 't waare Paaschlam toe,

Mijn ziel, beschouw Egyptes roê,

Zie 't, helsche Soan gansch vertreeden.

Zong Israël, toen Memphis hof

Den rouwkreet aanhief, zegezangen;^*
Ons oor moet blijde klanken vangen,

Dees Feestdag eischt des Heilands lof.

II.

Hoor ik mij hier ten feeste nooden:

Mijn hart moet vrij van zuurdeeg zijn,^†

Dat oud kwaadaartig zielvenijn;

Mij passen de ongezuurde brooden.

* Zong Israël, toen Memphis hof Den rouwkreet aanhief zegezangen] In het Tijdstip, dat Memphis rouw bedreef over het! sneuvelen van Pharao met zijn leger in de roode zee; zong Israël den Lofzang, voor de redding hun van God beschikt Exod. XV:1-21.

† Mijn hart moet vrij van zuurdeeg zijn] 't Zuurdeeg van de onde natuur, en alle de overblijfselen van onoprechtheid kwaadheid, boosheid enz. Zie Exod. XII:15-2O, en 1 Kor. V:6-8.

[p. 49]

 

Mijn Pascha is voor mij geslagt,

 

Dit Godslam wil voor zonden boeten:

 

't Voegt mij gezuiverd Hem te ontmoeten,

 

Die 't leven heeft aan 't licht gebragt.

 

III.

 

Doorluchtig Pascha, heuglijk sterven

 

Van 't reine en tegenbeeldig Lam,

 

Dat onze zonden op zich nam:

 

Ik zing van U die 't heil deedt erven.

 

Stap, wreekende Engel, stap voorbij,

 

Al ziet ge in Gosen veel gebreken:

 

't Hart is met JESUS bloed bestreeken;

 

't Bloed van dit Paaschlam maakt ons vrij.^*

 

IV.

 

Gods Zoon ten zoen aan ons gegeeven,

 

Door 's Vaders zuiv're menschenmin,

 

Trad ons ter hulp de waereld in;

 

En stapt nu andermaal in 't leven.^†

 

Hebt gij gebeefd, O Golgotha^ⵜ,

 

Toen gij Hem aan het kruis zaagt hangen:

 

Volg nu de rei- en maatgezangen

 

Van 't Eng'lenheir, ook hupp'lend na.^§

* Exod. XII:21-23.

† Heb. I:6.

ⵜ Hebt gij gebeefd o Golgotha enz.] Door de eerste aardbeving bij 's Heilands dood voorgevallen. Mat. XXVII:51.

§ Ook hupp'lend na] door eene tweede aardbeving bij 's Heilands opstanding Mat. XXVIII:2.

[p. 50]

 

V.

 

Deed JESUS stem de doôn ontwaaken,

 

Wanneer Hij storf: zou Hij die leeft,

 

En door zijn' dood dat leven geeft,

 

Niet hel en helsche banden slaaken?

 

Ja, Levensvorst, al sloot de Jood

 

Uw graf, al schond men uwe leden;^*

 

Gij zult voor hun in 't leven treeden,

 

Schenkt geestlijk leven uit den dood.

 

VI.

 

Vliegt Eng'len om al 't woên te stuiten,

 

En slaat op geen Romeinsche wacht,

 

Noch zegel van den Bloedraad acht:

 

God geeft bevel om 't graf te ontsluiten.

 

Beeft, wachters, voor die donderstem,

 

Dees felle bliksem zal u zengen:

 

Vlugt, vlugt; gij moet de tijding brengen,

 

In 't sidderend Jerusalem.

 

VII.

 

Zag 't Eng'lenheir het zonlicht rijzen,

 

In 's waerelds vroegen dageraad;

 

't Zong, op een trippelende maat,

 

Des Scheppers lof met keur van wijzen.^†

* Al schond men Uwe leden] De discipelen namelijk door lastertaal. Zie Mat. XXVII; 63, 64.

† Job. XXXVIII:7.

[p. 51]

 

'k Loof U, o Goël, die deez' dag

 

Het morgenteelend Oost deed baaren,

 

Welke U ten afgrond neêrgevaaren,

 

Op Golgorha weêr rijzen zag.

 

VIII.

 

O dag, o eer van all' de tijden,

 

Waar op Gods Zoon tot heil der Kerk,

 

Rust van het groot herscheppingwerk:^*

 

Ik zal mij in uw licht verblijden.

 

Mijn Zielzon rijst met schooner schijn,

 

En doet door godgewijde monden,

 

Het heil aan 't zwoegend hart verkonden:

 

Dit zal, De dag des HEEREN zijn!

* Rust van het groot herscheppingwerk] Paulus leert Heb. IV:10, ‘dat Christus op den eersten dag der weeke, is ingegaan in zijne ruste; en zelf ook van zijne werken gerust heeft, gelijk God van de zijne verg. v. 4.

Ruste.

IX.

O dag gij schenkt aan mij het leven,

Gij wischt de smaad en laster uit,

Daar God zijn' zoon, naar 't raadsbesluit,

De heidenen ten erv' wil geeven.

O dag, o allerblijdste tijd,

Waar op de Heiland is verscheenen,
Gij droogt de traanen, stremt het weenen,

Geeft vreugd die 't klaagend volk verblijdt.

[p. 52]

 

X.

 

Nu zie ik, Petrus mat van treuren,

 

En om zijn' diepen val beschaamd,

 

Daar hij zijn liefde al treurend aâmt,

 

Met CHRISTUS 't hoofd ten grave uitbeuren.

 

Johannes stapt naar Golgotha,

 

Door blaakend liefdevuur gedreeven;

 

't Blij Emmaus ziet Gods zoon herleeven;

 

Die maar' vervult Bethania.

 

XI.

 

Al staat Maria nat bekreeten:

 

Nu JESUS zich aan haar ontdekt,

 

‘Maria!’ zegt, en 't harte wekt;

 

Durft zij Hem, ‘haaren Meester’! heeten.

 

O zalig woord! o levenskragt!

 

Wat heil doet gij in 't harte vloeien?

 

Die hemeldauw moet mij besproeien,

 

O JESUS! die mijn smert verzacht.

 

XII.

 

Ik mag U ook, mijn' Meester, noemen,

 

Mijn rots, mijn heil, mijn levenslicht,

 

Waar voor de nacht en vijand zwigt,

 

Die Duivel, hel, en dood wilt doemen.

 

'k Zie in uw graf den Dood geveld,

 

In mij de bron des levens springen;

[p. 53]

 

Gij zijt de garf der eerstelingen,

 

Die mij den vollen oogst voorspelt.

 

XIII.

 

Ai laat mij nooit die hoope derven,

 

Gij die mijn ziel in U verblijdt,

 

De opstanding en het leven zijt:

 

Leer mij in 't leven staâg te sterven.

 

Ga ik met U, dus in den dood;

 

Dan zal met U het leven rijzen,

 

Dan voel ik hemelsche bewijzen,

 

Dat Gij mij tot de ruste noodt.

 

XIV.

 

'k Zal Uw beloften nooit vergeeten:

 

Gij stapt mij voor, ik volg Uw les;

 

Al ziet mij 't aardsche Rameses,

 

Met bitt're saus het Paaschlam eeten.

 

Ik heb mijn lendenen gegord,

 

En hou den staf in mijne handen;

 

Ik reis door zee, en dorre zanden,

 

Waar ik door U geveiligd word.

 

XV.

 

Uw wonderebbe^* en wind^† voorspellen

 

Mij heil, zoo 'k in de diepte ga;

* Uw wonderebbe] Artapanus vertelt, volgens een oud verhaal bij de Memphiters overgebleeven ‘dat Moses de wijste van 't gansche land, ὴν ἄμπωιν een zwaare ebbe waarde genoomen, en de gansche menigte der Israelieten door de drooge zee geleid hebbe’. Vid. Eus. Praep. Euang. L. IX. C. XXVII: pag. 436. Moses spreekt, van ךלה 't Wechgaan der zee naar den Hebr. stijl. d.i. EBBEN; en van בוש Wederkeeren d.i. VLOEIEN Exod. XIV:21, en 28; verg. Gen. Gen. VIII:3, en Psal. LXXIII:10. Ja de zee, staat er, Exod. XIV:27, keerde weder ׀תיאל tot haaren vloed. Dan de heilige man schrijft dit niet aan zijn eigene, maar aan de Goddelijke Wijsheid en kragt toe; zijnde dit een bovennatuurlijke ebbe, en heerlijk wonder. Zie Exod. XIV:21, 22.

† En wind] ‘Dat God op het uitstrekken van Moses staf, een sterken OOSTEWIND den ganschen nacht heeft doen waaien, waar door de Zee droog gemaakt en de wateren geklooven wierden’: verhaalt ons Moses Exod. XIV:21. Door dien םירה תור sterken OOSTEWIND, versta ik, een zwaren storm uit het NOORDOOSTEN, of Noordnoordoosten; noemende de Hebreërs, welke maar vier hemelstreeken kenden, dien met den naam van Oostewind, om dat die felle, en verdroogende orkaanen, in Arabië, Palestine, Mesopotamië, enz. veeltijds uit het Oosten waaien, en somwijlen ook uit het Noordoosten: gelijk men besluiten mag uit Ezech. XVII:10 en 12; daar er 't Babylonisch rijk, om die reden, bij vergeleeken wordt, 't geen ten Noordoosten van Palestine lag. Conf. J.M. Glaesener in Bib. Brem. Clas. VII. Fasc. IV. p. 644. Zoo doet de Heiland, door zijn kragt, de golven van zwarighoden, en 't ongeloof wijken.

[p. 54]

 

Gij zijt de waare Schechina,

 

Gij zult mij in de zee verzellen.

 

Ik zal gevoed van 't Godlijk Lam,

 

Door 's waerelds wildernissen trekken;

 

Des daags zal mij Uw wolk bedekken;

 

's Nachts licht mij uwe liefdevlam.

 

XVI.

 

Dat mij Uw liefdevlerken draagen:

 

En als 'er 't perk mijns levens is;

 

Voer mij uit 's waerelds duisternis,

 

Bij U in 't eeuwig rijk der dagen.

 

Daar is het Lam mijn zonneschijn;

 

Daar zal ik voor geen' dood meer zorgen;

 

Daar is 't altoos een held're morgen;

 

Daar zag het Land der ruste zijn.