Stichtelijke gezangen, op de beste Italiaansche, en eenige in dien smaak nieuwgemaakte zangwyzen; by verscheidene gelegenheden gedicht. Deel 1

[p. 125]

De liefde door Gods Zoon hersteld.

Op eene nieuwgemaakte Zangwyze.
Of: Psalm XXXVIII.
Of, Polyphemus aan de stranden.

I.

Liefde leven van het leven;

Edens dreeven,

Zagen U in volle kracht.

Band en steun der maatschappyen,

Troost in 't lyen,

Zout van 't menschelyk geslacht.

II.

De oude slang dorst U bestooken,

't Bloed doen rooken,

In 't gezicht van 't Paradys.

Gy ontvloodt de onzalige aarde;

Toen uw waarde,

Gansch verloor haar' ouden prys.

[p. 126]

 

III.

 

 

 

Hemeloog, toen zaagt gy neder:

 

Gy kondt weder,

 

Daar gy licht en gloed gebiedt;

 

Kegelen van ys ontvonken,

 

Door uw lonken;

 

Dat men held're toortsen ziet.

 

 

 

IV.

 

 

 

'k Zie daar toe, de Liefde lyden,

 

Worst'len, stryden,

 

In het doodsch Gethsemané;

 

Angstig torssen 't pak der zonden,

 

Vol van wonden:

 

Liefde ontsteekt de priesterbeê.

 

 

 

V.

 

 

 

'k Zie haar vangen, teist'ren, hoonen,

 

Fel bekroonen;

 

En door 't allersnoodst gespuis,

 

Leiden, stuuwen, sleepen, rukken,

 

Klaagen, bukken,

 

Zwoegen, zweeten onder 't kruis.

 

 

[p. 127]

 

VI.

 

 

 

'k Zie die striemen, scheuren, sneeden,

 

In haar leden,

 

Door 't geronnen bloed nog styf;

 

't Staal dat voeten grieft, en handen,

 

Felle banden,

 

Klemmen 't afgemarteld lyf.

 

 

 

VII.

 

 

 

't Rotsesplyten, 't voorhangscheuren,

 

't Naare treuren,

 

't Zwarte dat den hemel verft;

 

't Reeds gedreigde beenebreeken,

 

't Zydoorsteeken:

 

Tuigen dat de Liefde sterft.

 

 

 

VIII.

 

 

 

Liefde kon Gods wraak verduuren,

 

Zalige uuren!

 

Liefde roept ‘Genâ, genâ’!

 

Liefde in alles wel te vreden,

 

Stigt een Eden,

 

Op het aak'lig Golgatha.

 

 

[p. 128]

 

RUSTE.

 

 

 

IX.

 

 

 

Liefde kwam op de aarde neder;

 

Wil ons weder

 

Leiden tot die zaal'ge Zon.

 

Liefde, die de smart doorgriefde,

 

Vergt ons liefde,

 

En ontdekt de liefdebron.

 

 

 

X.

 

 

 

Liefde, leert ons, hoe Gods deugden,

 

Haar verheugden;

 

Is de Zeilsteen, die ons trekt;

 

Schenkt de teugels der bevelen,

 

Die ons streelen;

 

Is het vuur, dat brand verwekt.

 

 

 

XI.

 

 

 

Liefde, leert verstrooide zinnen,

 

Waarheid minnen;

 

Veiligt ons voor 's vyands dolk.

 

Liefde kan de liefde wekken,

 

Mint de trekken

 

Van Gods beeld, in 't zalig volk.

 

 

[p. 129]

 

XII.

 

 

 

Hoe moest onze Liefde groeien,

 

Overvloeien;

 

Sint Gods Liefde in traanen zwom!

 

Maar zy sloeg, na al heur pynen,

 

Aan het kwynen,

 

In 't ondankbaar Christendom.

 

 

 

XIII.

 

 

 

Weldaân zag men haast verouden,

 

't Geen 't verkouden

 

Van de Liefde, na zig trok;

 

Nyd heur vaal gezigt opbeuren;

 

Haat verscheuren,

 

's Heilands naadeloozen rok.

 

 

 

XIV.

 

 

 

Tans ontbreekt, door heiligschennis,

 

Waare kennis:

 

Onbekend maakt onbemind.

 

Mogt Gods fakkel elk verlichten,

 

Vlammen stichten:

 

Dan bleef niemand koud of blind!

 

 

[p. 130]

 

XV.

 

 

 

Laat, o Liefde, na 't verkoelen,

 

U gevoelen:

 

Dat gevoel ontdooit het hart.

 

Leer God kennen, en erkennen;

 

Aan Hem wennen;

 

Stigt een vlam die d'afgrond tart.

 

 

 

XVI.

 

 

 

Liefdevlam beziel ons leven,

 

Voortgedreeven

 

Door een vlam van hooger kracht:

 

Leef in Christen maatschappyen;

 

Help in 't lyen;

 

Liefde leef in 't vroom geslacht.