Stichtelijke gezangen, op de beste Italiaansche, en eenige in dien smaak nieuwgemaakte zangwyzen; by verscheidene gelegenheden gedicht. Deel 1

[p. 121]

Immanuëls liefde.

Op eene nieuwgemaakte Zangwyze.
Of: Garderez vous votre rigeur.
Of, O! heilig, zalig, Bethlehem: als men twee zangverzen van een maakt; en op de zesde lettergreep van den tweden en vierden regel, twee nooten meer zingt.

I.

Immanuel, myn lust, myn eer,

Myn Goël, God, en broeder,

Myn Bruidegom, myn Opperheer,

Myn Vriend, myn Zielenhoeder:

Gy zyt alleen des Vaders Woord,

Gy zyt de hoogste Wysheid.

De schoonheid die de jeugd bekoort,

Het steunsel van de grysheid.

II.

Immanuel, O Zoon der Maagd,

Aanbidlyk wonderteken:

Schoon 't Achas op Uw trouw niet waagt;^*

Uw trouw blyft onbezweken.

* Jes. VII:12. Doch Achas zeide: ik zal 't niet eischen, nog ik zal den HEERE niet verzoeken. Eenigen vertaalen dit laatste. Ik zal 't met den HEERE niet verzoeken, of met den HEERE niet waagen, zo wordt dit grondw: gebruikt, Dan. I:12 Richt. VI:39, Sam. XVII:39. Conf. Hoheis. ad h.l.

[p. 122]

 

O Davids Heer en Zoon, wie weet

 

Uw' grooten naam te melden;

 

Die Jeffes spruit en wortel heet;

 

De roem en steun der helden!

 

III.

 

Immanuel, die 't zachte dons,

 

Daar Ge op een hout woudt sterven,

 

Ons liet: Gy zyt De God met ons!

 

Gy moest ons 't heil verwerven:

 

Gy zyt vereend met myn natuur,

 

Om voor my 't bloed te plengen;

 

En 't hart door 't zaligste bestuur,

 

Tot God te rug te brengen.

 

IV.

 

Immanuel, Gy hebt dit hart,

 

Door Uwe min veroverd.

 

'k Was in de zelfsmin diep verward,

 

Door schepselsmin betoverd:

 

Dan 'k werd den dienst der zonden moê,

 

Ik voelde de addersteeken;

 

't Geloof reikt Gy den schepter toe,

 

Dit kon myn banden breeken.

 

V.

 

Immanuel, door Uw genâ,

 

Bragt Gy me tot bedaaren;

 

Ik koos het zachte Siloa,

 

Voor 's waerelds woeste baaren.

[p. 123]

 

Zag ik, de breedte van Uw land,

 

Door 's vyands heir bedekken:

 

Gy woudt my met een sterke hand,

 

Hunne overmagt onttrekken.

 

VI.

 

Immanuel, hoe kon ik ooit,

 

Uw liefde en trouw vergeeten?

 

Hoe kon ik daar Gy Manna strooit,

 

Den draf der waereld eeten?

 

Hoe stond myn hart zoo gansch verkeerd,

 

Zoo diep in 't zelfbehaagen?

 

Hoe kon ik met Uw gunst vereerd,

 

Zoo ligt Uw afzyn draagen?

 

VII.

 

Immanuel, Gy ziet myn hart,

 

Gy weet van myne zonden;

 

Gy voelt myn angst, Gy draagt myn smart,

 

Gy kent myn zielewonden.

 

Ik ben te jammerlyk misleid,

 

'k Liet my te ligt vervoeren:

 

Trek uit den stroom der ydelheid,

 

My door Uw liefdesnoeren.

 

VIII.

 

Immanuel, Uw kruis en bloed,

 

Dees wonden in Uw handen,

 

Die wonden slaan in myn gemoed,

 

Doen my in liefde ontbranden.

[p. 124]

 

Gy weet het, of ik U niet min,

 

Uw bloed niet heb gekooren,

 

En 't heerschen van myn' eigen' zin,

 

Door Uwen zin verlooren.

 

IX.

 

Immanuel, Gy hebt voor my,

 

Den Philistyn verslagen:

 

Ai wees my met uw' Geest naby,

 

Laat, op 't versmachtend klaagen,

 

In 't Lechi van myn dor gemoed,

 

Die hemelbron ontspringen:

 

'k Zal, over 't heir door Uwen voet

 

Vertrapt, dan zegezingen.^*

 

X.

 

Immanuel, daar is myn ziel!

 

Doe my Uw gunst gevoelen;

 

En zoo my ooit Uw min beviel,

 

Zeg na al 't zondig woelen:

 

Ik ben 't die U te vrede stel,

 

‘Uw zonden zyn vergeeven!

 

'k Rust dan in U, Immanuel,

 

Myn licht, myn lust, myn leven!

* Richt. XV:14--19.