Stichtelijke gezangen, op de beste Italiaansche, en eenige in dien smaak nieuwgemaakte zangwyzen; by verscheidene gelegenheden gedicht. Deel 1
(1762)–Rutger Schutte–
Auteursrechtvrij
[pagina XLVI]
| |
Op de Stichtelyke gezangen, van den weleerwaerdigen heere Rutger Schutte.
WIen het lusten moog te zingen,
Naar den toon,
Van de reine hemellingen
Voor Gods Troon!
Moet de heerlykheid beoogen
Van den Heer,
En zyn grooten naam verhoogen,
Tot zyne eer.
Die moet in Gods liefde branden
Ga naar voetnoot* Onbevreest,
En ook zingen met verstand, en
In den Geest.
Zangen moeten niet slegts wekken
Lust en vreugd;
Maar vooral den zanger trekken,
Tot de deugd.
| |
[pagina XLVII]
| |
Jesus die men eeuwig pryzen,
Looven zal;
Moet men zingende eer bewyzen
Boven al.
En om verder doel te treffen,
Moet men met
't Zingen ook zyn hart verheffen,
In 't Gebed.
En den Heer met blydschap danken,
Door zyn' zang!
Maar wie leert ons zulke klanken?
Schutte lang
In de zangkunst fix ervaaren,
Zingtze ons voor,
Als de Prins der harpenaaren,
In Gods koor.
Des hy by de zangkoraalen,
Wordt geroemd,
En die op zyn werk durft smaalen
Straks gedoemd.
'k Hoor de dichters grootsch van toonen,
Ryk van stof,
Hem om zynen arbeid kroonen
Met veel lof.
'k Zie hen dunkt my gretig leezen
In dees blaân,
En hen aan hun vrolyk wezen,
Zeer voldaan.
| |
[pagina XLVIII]
| |
'k Hoor hen deeze dichtbanketten,
Heind en veer,
Als uitmuntend uittrompetten,
Keer om keer.
'k Zie hen noch naar meerder haaken,
Ieder zegt;
‘Dat heet stichten en vermaaken’.
En met recht:
Want hier kan men wysheid leeren
Uit Gods woord,
Die Godvruchtigen begeeren,
Elk bekoort;
Hier is hemelman te vinden,
Melk en wyn;
Hier by moogen Jesus vrinden
Vrolyk zyn.
Doffen, traagen, worden vaerdig;
Leenen 't oor;
Keuren deeze klanken, waerdig
Hun gehoor.
Treurigen wordt troost gegeeven,
't Zwakke wordt
Geest, en moed, en kracht, en leven
Ingestort.
Gryze wandlaars op Gods wegen
Zyn gesticht;
Krygen onder 't zingen zegen,
En meer licht.
| |
[pagina XLIX]
| |
Zwygt gy dichters van Amfion,
Zwyg ook meê
Van uw wonderen, Arion,
Op de zee.
Zwygt van Orpheus die rivieren,
Die het zout
Stil deed staan en wilde dieren
Temde en 't wout!
Gy vertelt ons fabels, droomen;
Schutte tracht
Waarlyk kwaân en 't kwaad te toomen,
In Gods kracht.
En gelyk zyn zangen stichten,
Is 't ondhaal
In zyn schoone zededichten,
Juist van taal.
Kenners kennen deeze zangen,
Aan hun spraak;
Blyven aan die toonen hangen,
Met vermaak.
Schutte, die voor de Amstelvolken
Vuurig smeekt,
Onder zoo veel bybeltolken
Krachtig preekt;
Heft thans op met keur van wyzen,
In Gods kerk:
Dobbel moet men hem dan pryzen,
Om zyn werk.
| |
[pagina L]
| |
Dat de vlyt van leeraar Schutte,
Ieder mensch,
En Gods kindren strekk' ten nutte;
Is myn wensch.
B. ELIKINK,
Pred. te Paapendregt. |
|