Voorjaar

[p. 30]

De nachtegaal.

O meerle' uw peerlen zijn te dof
En uwer kelen tale,
Nu 'k klaar en boven allen lof
De nacht hoor nachtegalen;

Nu 'k dezen éénen zanger hoor -
Den allerbeste - en vreeze:
Dat klank of klok of stemme stoor
Zijn lied en zeere wezen.

Nu ik, haast ademloos, verbei
Wat wonders en goê dingen,
Dat allerbeste bekske mij
Nog zeggen zal en zingen.

Hoort meerlen dezen lofzang aan,
Zoo hoog, zoo opgetogen,
En laat ons luisterstil dan staan
En staat met mij bewogen!

Dat lijkt een orgel, zoet-getaald
En 't is - wie zal 't begrijpen? -
Och arme! een bekske als een naald
In steê van orgelpijpen.

[p. 31]

 

Nooit hoorde ik lied, zoo hagelhel

 

En deed mij klappertanden:

 

Het is een klok, een klokkenspel

 

Gespeeld door Eng'lenhanden.

 

 

 

De klokken onderscheid ik niet,

 

Zij luiden door elkander;

 

En 't is altijd één eender lied

 

En beurt om beurt een ander.

 

 

 

Ik ril van schoonheid, nachtegaal!

 

O zilvernacht van klanken,

 

Duld dat ik even ademhaal

 

En éérst uw Schepper danke!