Voorjaar

[p. 20]

De berkeboom.

Een schoone boom: een blanke, blanke berk! -
Die daar zoo eenzaam en zoo hoog - zoo schoon
Staat met haar koelen last van zilvren blaêren,
Geheven in het zegenende licht
Van deze witte vroegte waardoor, stil,
De vogelen hun blanke scheepjes sturen.

Reeds heeft de zon haar rilde kruin gesmukt:
Een blonde pluim, die wiegewuift en mild
Het mos bezaait met tintelende peerlen,
Wen speelsche koelte komt gewapperd langs
Het dauw-schoon veld en lief haar leest besluipt,
Om in haar top een poosje uit te blazen.

Boven de wereld in het kuische licht,
Heft zij haar zilveren statuur en kalm
Te leven op haar zuiv'ren wortel staat ze....
En benedijdt de zwarte aarde, die
Haar leeftocht geeft en uit wier donk're schoot
Ze al 't zilver wint, dat om haar leden klatert.

[p. 21]

 

Zij zoekt haar vreugde hoog, al zocht zij diep

 

Haar spijs, en, neemt zij hare kracht tot stut -

 

Zij vindt haar schoonheid gansch in hare reinheid:

 

Hoor nu! De wind speelt orgel in haar kroon

 

En in den schaduw van haar zilv'ren vallen

 

Slaat, slag om slag, haar feestlijk hart: de merel.

 

 

 

Een schoone boom: een blanke, blanke berk!