Voorjaar

[p. 8]

Koele vroegte.

Even uit den mist gekomen
Om het opgedaagd gehucht,
Staan de bleeke berkeboomen
Roerloos in de vroege lucht.

Waar wij langs de vochte paden
Vorderen naar dagbegin,
Knakt ons lijf de koele draden
Van een nachtelijk gespin.

't Is nog schemer want de morgen
Houdt nog heimlijk in zijn schoot,
't Ongeboren heil geborgen
Van zijn rozen en zijn rood.

Doch waar nevel boven 't koren
Al tot ijler schaduw slinkt,
Hangt een fijn geluid verloren -
Zit een leeuwerik en zingt.....

Ha-le-li-lo, morgenbode
Wijs mijn ziel de wijde baan,
Om dit pad een wijl ontvloden,
Zingend tot haar heil te gaan.