Sterren en dauw

[p. 119]

[p. 121]

De mijnwerkers tot Jesus Christus

O Jesus, die daarboven troont,
Die in ons midden zoo vereenzaamd woont
En telt al onze uren,
Ontferming, Jesu, met ons hart
Wanneer het vloekt, wanneer het sart;
Gij kent de nood en al de smart
Van uwe donkere buren.

Van iedere pijn wilt gij uw deel,
Gij hoort de slag van elk houweel
En 't brokkelen der kolen;
Gij kent ons leed en onze rouw,
De angst van moeder, kind en vrouw;
Wij zeggen ‘broer’ en ‘jij’ en ‘jou’
Maar blijven U bevolen.

Vergeef ons, Jesu, zooveel smaad
O Heere - en zoo menig kwaad
Wordt U wel aangewreven,
Zoo menige slag in Uw gelaat,
Het vuil gesprek, de lasterpraat;
Zoo menige hand, die roekeloos slaat
Blijft naar U opgeheven.

[p. 122]

 

Werp gij op ons den eersten steen,

 

Want gij, o Jesu, weet alleen

 

Ons eerlijk te oordeelen;

 

Wij leven waar het licht nooit schijnt,

 

Wij werken waar de vreugd verdwijnt;

 

Vergeef ons, Jesu, als de striemwond schrijnt:

 

Wij willen haar weer heelen.

 

 

 

Zoo menig onzer kwam vroeg thuis

 

Vol wonden, bloed en kolengruis,

 

Dit moet gij niet vergeten;

 

Een huis vol kinders en vol nood

 

En 't loon, o Jesu, is niet groot.

 

Ontferming, als we ons dagelijksch brood

 

Soms wel wat bitter eten.

 

 

 

Straks zijn wij oud en - Jesu, let,

 

Dan worden wij op straat gezet

 

En afgedankt als slaven;

 

En als de honger loert en bijt,

 

Treft U de schuld en het verwijt,

 

Die aller heeren Heer en Rechter zijt

 

En 't recht niet helpt handhaven.

 

 

 

Aanschouw, o Jesu, van Uw schamel Kruis

 

Ons armsten uit dit aardsche huis

 

En wil ons niet beschamen;

 

Ons hart is zwak soms en onwijs

 

Maar red ons, Heer, tot elken prijs

 

En laat ons met U in uw paradijs

 

o Jesus Christus - Amen.