Sterren en dauw

[p. 113]

Waar de ster bleef stille staan

Sinds grootmoeders kinderen waren,
Langer dan een lange reis,
Op hun hooge drommedaren
Reizen zij, vol lof en prijs,
Bijna tweemaal duizend jaren
Van de stal naar 't paradijs; -

En bij ieder morgen-gloren
En bij elke nieuwe maan
Zingen zij in groote koren,
Karavaan tot karavaan:
Al ons goud zijn wij verloren,
Myrrhe en wierook zijn verdaan,
Maar het Kind is ons geboren -
Waar de ster bleef stille staan.