Sterren en dauw

[p. 111]

Onnoozele kinderen

Het was toen de wereld opnieuw begon
In de smalle schijn van een winterzon;

De herders vierden een nieuw verbond
Met een ster op hun staf en een fluit aan de mond.

Nòg waren de pijnappels van goud,
Nog lag er een schemer van God aan het woud

En een fijn geheugen aan bloem en al:
Van een hemelstorting, een waterval,

Toen een groote stem aan de bergweg riep
Naar een Kind, dat tusschen de dieren sliep...

Het was toen de wereld opnieuw begon
Met een nieuwe hemel, een nieuwe zon,

Van kinderen, argloos als melk en bloed,
Die een Lam als lammeren ten hemel hoedt.

Zij kenden geen goed - en het simpele kwaad
Van het kleine krakeel in de avondstraat;

Zij hadden de Kerstnacht - en ook misschien
De glans van het Kind aan hun moeders gezien?

[p. 112]

 

Maar de nacht was voorbij en het Kind verdween...

 

Zij waren nu gansch met zichzelf alleen,

 

 

 

Zóó alleen als alleen maar een kind kan zijn

 

Met zijn spel en met God en een wit konijn;

 

 

 

Zij wisten niet veel; - of vernamen zij pas

 

Dat een ster in het Oosten verschenen was?

 

 

 

Maar een ster, voor een kind, is een simpel deel

 

Van het volste bezit en het eeuwig geheel;

 

 

 

Dat vindt langs de sterren een rechte baan

 

Dan die weiflend op zoek naar Christum gaan...

 

 

 

En toen de kameel aan de stadspoort kwam

 

Bleven zij elk bij zijn spel en lam,

 

 

 

Want wie geeft er nog op een kemel acht

 

Die het Lam als een lam ten hemel wacht!

 

 

 

En de Wijzen gingen hùn wijsheid voorbij.

 

Maar het goud en de schatten verbleekten bij

 

 

 

De bloei van hùn bloed en de roem van hun dood

 

Op moeders armen, in moeders schoot...

 

-------------

 

Nu jagen zij aldoor, in een wonderlijk woud,

 

Op het witte konijn met een windbuks van hout...