Sterren en dauw

[p. 71]

De Geboorte

En toen alles rustte en de verwondering
Gods over de witte vrede der aarde hing,
de nacht alreê op 't midden van haar bane,
in 't midden van de groote, onverstane
stilte der dingen: open, strak en blauw
de lucht, opeens vòl sterren en melk-lauw -
werd God uit de Maagd Maria geboren,
zooals een bloem te nacht in 't koren,
het is geschied, het valt geheel niet op...
zoo valt een rijpe vrucht uit haren dop.

En lachende heeft zij 't kindeke aanbeden,
gekust de warme leden van haar leden
en Joseph heeft de kleine knaap gekust
de wangen met een o! zoo innerlijke lust.
Zijn oogen lachten groot en verwezen
ernaar: het was zoo geheel háár wezen;
twee bloemen: een bloemknop en eene kelk,
dacht hij. De moeder geeft het kindje melk,
nu leggen het haar kleine bleeke handen
in doekjes... armoede is geen schande!

[p. 72]

 

En licht en lichter werd de stilte buiten,

 

de hut rondom: lange zilveren fluiten

 

bliezen door de kieren; voor de opening

 

kwam een schaap staan, blaatte even en ging;

 

Maria bleef in kuische aandacht gebogen

 

boven Gods stille onnoozele oogen;

 

maar de warme hemel kwam vol muziek

 

van een hoog en glorieus kantiek

 

en op de velden stonden de herders allen: -

 

een groot heil was hun tebeurt gevallen!