Sterren en dauw

[p. 47]

Eerste Mei

Weet je nog van toen wij beiden
Kindren nog in Limburg waren:
Blij als bloemen op zijn weiden
Vrij als vogels in zijn blaêren...
Hoe wij op een wolken kemel
Door zijn lichten hemel reden,
Hoe wij dronken van den hemel
Door zijn groene tuinen schreden?

Vlecht je nog wel eens een kransje
Sleutelbloemen in je lokjes;
Dans je nog wel eens een dansje
Kleuter, op je klompenklokjes?
Uit een wilge' of elzenrijsje
Klopten wij elkaar een fluitje:
Hoor je nog wel eens dat wijsje
En dat simpele geluidje?

Ga jij nimmermeer dat blijde
Pad langs witte vlierbouquetten,
Dat naar Thornerlinden leidde -
Naar het huisje van Lorette,
Waar Maria en haar Zoontje
Met zoo stille, diepe oogen
Staan te lachen op een troontje,
Vol zachtsprekend mededoogen?

[p. 48]

 

Hoor jij ginder in den vreemde

 

Nog wel eens ons wilde roeken

 

En in onze blauwe beemden

 

Nog wel eens den koekoek koeken;

 

Of het heimlijk zinder-zingen,

 

's Avonds, van de kleine beken,

 

Als de woordelooze dingen

 

En de open sterren spreken?

 

 

 

O, die tijd is lang verscheiden

 

O, die vreugd' is ver gevaren!

 

Och, dat wij nog maar eens beiden

 

Kinderen in Limburg waren!

 

Och, om nog eens weêr te keeren:

 

Ik een knaap en jij een bruidje,

 

Om een hand vol primaveren

 

En een elzenfluitje!