Sterren en dauw

[p. 42]

Gij weet nog wel

Gij weet nog wel! de zwaluw zou gaan reizen
En riep - de landman zei: op Spaansche wijze -
Een hoog vaarwel;
En door de laan die naar Uw tempel leidde
Kwam ik mijn kleine, blanke vreugden weiden...
Gij weet nog wel!

Het haantje van den toren wees naar 't zuiden,
De klokken gingen 't heiligavond luiden
Zoo hoog, zoo hel,
Mijn kleine hand bracht U de laatste roze
Ik loofde U driewerf schoon, o! Smettelooze...
Gij weet nog wel!

Een rilde schijn Uw milde beeld omgloorde,
Mijn kleíne mondje zeide zacht de woorden
Van Gabriel;
Door 't roze venster viel een schaduw-wemel
Van blanke duiven uit den blauwen hemel....
Gij weet nog wel!

De laatste roos lag aan Uw reine voeten,
De kalme klokken speelden U te groeten
Een wonder spel
U huivre Dienstmaagd in de zuivere ooren; -
O! mocht ik nog maar ééns die klokken hooren...
Gij weet nog wel!

[p. 43]

 

En in den wingerd waar de zon verdorde

 

Sprak d' avond-wind: ‘en 't Woord is vleesch geworden

 

In Wijn en Brood’...

 

De klok, de wind, Uw stem, mijn stem: wij samen

 

En heel de wijde wereld zeide: ‘Amen...

 

In Wijn en Brood’...

 

 

 

Een late vogel wiekte her en der en

 

Uw blanke hand zond d' eerste gouden sterren

 

Den avond in,

 

Om elk te leeren al wat recht is smaken

 

En rein en rilde als sterren te ontwaken

 

Den hemel in....

 

 

 

Gij weet nog wel: de zwaluw was al henen

 

Toen zeide ik - laat mij zóó nog eenmaal weenen! -

 

U stil vaarwel;

 

O! mocht 'k nog ééns die verre klokken hooren

 

Zoo diep in mij - Er is veel liefs verloren -

 

Gij weet het wel!

 

.....

 

Nu brengt mijn hand U elders d' eerste roze...

 

Noem mij nog ééns, o! Bloem, o! Vlekkelooze,

 

Uw kleine Gabriel.