Het lied van den sluier

Het lied der bruid

‘Wat schrijft gij,’ vraagt zij, ‘allerhand?’
Hij zegt: ‘Ik weet het niet,
Want God alleen schrijft met mijn hand
In zand en stof zìjn lied;
Hij leidt zijn bruid aan eenen tak,
Zijn lastdier aan een touw,
Doch beiden houdt hij even strak,
Want maatloos is zijn trouw -’

Zij vraagt: ‘Hebt gij mij niet verwacht?
Ik heb u zeer verbeid...’
Hij beurt zijn bruin gelaat en lacht:
‘Ik heb om u geschreid,’
En gaat verzwolgen in het graan...
Waarheen? Zij weet het niet,
Doch blijft voor God verslagen staan:
In vleesch en bloed, een lied.

[p. 31]

 

Zij leest het schrift in stof en asch;

 

Wie weet wat God beduidt?

 

Doch wind en tijd verwaait het ras,

 

Eén voetstap veegt het uit;

 

En in een drift van wrok en leed

 

Scheurt zij, met één gebaar,

 

De bloemen van haar bruiloftskleed,

 

Den sluier uit heur haar.