Kleine vertellingen

[p. 59]

Burger en brouwer

Burger en Brouwer, mr. metselaars, stonden op een Zaterdagavond op de drempel van hun huizen een pijp te roken, terwijl hun vrouwen bij elkander erwtjes zaten te doppen voor de Zondag en de kinderen in de zandbak speelden.

De mannen, die immer goede buren geweest waren, waren sedert kort in onmin geraakt met elkaar, wat te wijten was aan het opgeld van een stuiver op zijn uurloon, dat Burger door de aannemer was toegekend geworden, vanwege zijn formidabele handen.

De aannemer liet aan zijn bouwwerken een bijzonder groot soort eigengebakken klinkers verwerken, waarvoor dus een metselaar een bijzonder grote greep moest hebben om het nodige tempo te halen. Nu had Burger een tempo, dat Brouwer ten enenmale miste, doch niettemin lagen de prestaties van beide mannen ongeveer gelijk; zo die van Brouwer zelfs niet een ietsje hoger. Reden waarom Brouwer zich verongelijkt gevoelde en aangetast in zijn werkmanseer, terwijl algemeen werd aangenomen, dat, wat Burger met zijn handen op Brouwer voorhad, niet in vergelijking mocht komen met het vakmanschap en de hersenen, waardoor Brouwer Burger in de schaduw stelde.

Zo stonden die mannen dan die avond tegenover elkander, ieder aan zijn deurpost, en geen van beiden

[p. 60]

sprak een woord. Totdat er - uit welke hemel mag God weten! - plotseling een briefje tussen beide mannen midden op de weg dwarrelde, dat hun beider aandacht evenzeer trok. Omdat de een zich door de ander niet in de kaart wou laten kijken, bedwongen zij hun nieuwsgierigheid; en de een zowel als de ander dacht: als die daar zijn deur sluit, zal ik mij gaan vergewissen! De een deed echter niet wat de ander van hem verwachtte en ook toen het reeds duisteravond geworden was, verlieten zij hun drempel niet. En daar zouden zij nu nog staan, vermoed ik, als ik niet beter wist; als mijn vriend Anselmus gisteren als employé van 'n grote bankinstelling niet met een bom geld op het kantoor van ‘De Onderlinge Beton-maatschappij Burger en Brouwer’ had moeten wezen. Hoe alles met Burger en Brouwer nu eigenlijk in zijn werk is gegaan, blijft een raadsel, maar zeker is dit: dat men mensen, die er elkaar van willen overtuigen, dat eendracht macht maakt, altijd hoort zeggen: ‘Kijk maar naar B. en B.’.