Kleine vertellingen

[p. 24]

De dame en de dienstmaagd

Er was eens een dame, die met haar dienstmaagd in een deftig huis woonde. Het merkwaardige van deze samenleving was, dat zij elkander voortdurend hoorden zingen en daar ook tegenover anderen hun verwondering over uitspraken.

's Morgens al voor de hanen kraaien, vertelde de dame dan aan haar bezoeksters, zingt Rebecca haar hoogste lied al uit en van kelder tot zolder staat het huis er de ganse dag vol van.

Ik ken geen opgeruimder dame dan de mijne, zei op haar beurt Rebecca tot de buren, want het lied is, tot diep in de nacht soms, geen ogenblik van haar lippen.

Dat èn de bezoeksters èn de buren van dergelijke mededelingen niet weinig opzagen zal men gemakkelijk begrijpen, als men in aanmerking neemt, dat de bezoeksters van de dienstmaagd nooit anders vernamen dan een vriendelijk goededag en voor alle buren het huis van de dame niet alleen als het deftigste, maar ook als het stilste van heel de dorpsstraat gold. Terwijl de bezoeksters der dame en de buren de dienstmaagd niet tegenspraken en vermoedelijk aan haar verhalen niet meer waarde hechtten dan aan een fabel, was er in dat dorp een smid, die er tenslotte het zijne van wilde weten en die, nieuwsgierig als hij was, zich liet insluiten in het huis. Daarna gevraagd

[p. 25]

zijnde wat er van aan was, antwoordde hij, dat hij niets anders gemerkt had dan dat de keuken er uitmuntend rook en dat de vloeren er als spiegels blonken. Zowel de bezoeksters als de buren namen dan ook verder maar aan, dat het verhaal, dat de dame en haar dienstmaagd over en weer van elkander opdisten, er alleen maar op gericht was zichzelf in een goed daglicht te plaatsen. Niemand immers zingt zo voortdurend, tenzij hij van nature gelukkig is of het door een ander gemaakt wordt.

Zo gingen de dagen heen totdat er, zoals aan ieder leven, ook aan dat der beide vrouwen een einde kwam.

De dienstmaagd stierf het eerst en tegen haar bezoekers, die met rouwbeklag kwamen, zei de dame: Het is me alsof ik mijn eigen ziel heb verloren.

Toen de beaarding van Rebecca achter de rug was, sloot de dame rustig haar huis en is er nooit weergekeerd.

Wat er tussen de dame en de dienstmaagd geweest is, weet ik niet en zal wel een raadsel blijven, tenzij een mijner lezers er de oplossing van vindt.