Kleine vertellingen

[p. 26]

De tyran en zijn hond

Daar leefde eens, vele eeuwen geleden, een tyran die een hond had even wreed als zijn meester. Het bloed droop hem om zo te zeggen voortdurend van de kin. Daar die tyran nagenoeg in iedereen een vijand zag, zette hij iemand om het minste of geringste het pistool op de borst. En een mensenleven was dan dikwijls de kwestie van een ogenblik nog maar. De levensweg van de tyran was dan ook, sedert hij aan de macht was gekomen, bezaaid met lijken. Velen, die aan zulk een verregaande ontaarding bij een mens niet konden geloven, beweerden dat de duivel in hem was gevaren. En zijn hond was geen haar beter! Omdat die zijn meester overal volgde, was hij de getuige van al diens wreedheden; zo hij er mede de voltrekker niet van was.

Nu geschiedde het op zekere dag dat dit dier, hoe ongelooflijk het ook klinken moge, verstand kreeg en alles met heel andere ogen begon te zien. Kort daarop ontdekte het, dat het een hart had, iets waar het de geringste heugenis niet aan had, en begon het de wreedheden van zijn meester in zijn binnenste te misprijzen. Het weigerde er verder nog aan deel te nemen en als de tyran met de karwats dreigde, liet het grimmig de tanden zien. Na een paar malen, met een kogel nog vlak langs de kop, tot bloedens toe geranseld te zijn geworden, werd het bezeten van een

[p. 27]

dodelijke haat tegen zijn meester en toen deze zich weer eens op iemand te buiten ging, sprong het dier hem naar de keel en begon plotseling te spreken.

De tyran was daar zó door onthutst, dat hij zijn revolver verzuimde te trekken om het dier te doden. Van dat korte moment maakte het gebruik om zich uit de voeten te maken en zich te gaan verbergen. Doch de trawanten van de tyran trokken erop uit en zochten het ganse land af. Alhoewel allen zonder uitzondering er zeer op uit waren de tyran te behagen en er een hoge prijs op de huid van het dier gesteld was, zochten zij zeer lang tevergeefs.

De regel evenwel, dat óók een dier dat spreken kan vroeg of laat in zijn nooddruft moet voorzien als het van honger niet wil sterven, werd hem noodlottig. Pluto werd gevangen en opgesloten in een stalen kooi. En terwijl het daar zijn laatste uren zat te tellen, werd er buiten luidop over zijn lot beslist en werd het ten slotte afgemaakt, niet omdat het een hond was, die zijn meester naar de keel was gesprongen, maar omdat het een dier was dat gesproken had.