Eiland der eenzamen (gevangenisgedichten 1943-1944)

[p. 26]

Vaderlandsche psalm

WIJ zijn getooid met bloemen en met wonden
En keren huiswaarts uit den laatsten slag:
Slachtoffers van Europa's laatste zonde
En zwaluwen ook van zijn eersten dag
Waarop de geest, zooals de boer zijn velden,
Weer kalm zijn akker ploegt en 't uitgestrooide zaad,
Gekiemd in 't bloed van martelaars en helden,
Mèt druiven, koren, melk en honingraat
Tot voedsel rijpt voor millioenen monden
Die, lang onterfd van hun rechtmatig deel,
Hun heil in onheil slechts en nooddruft vonden,
In 't loos alarm van een ontaard krakeel. -
In leuzen vluchten wij noch ook in lofgezangen;
De wonden die ons tooien zijn de prijs
Voor dagen nieuw en zwanger van verlangen:
Wij keren weer, nog niet naar 't paradijs,
Doch reeds uit puin en gruis en de ongenade
Van broederjacht verlost en rechtsgepluis,
Met heimwee en met ballingschap beladen
Ten drempel toch van dat godvruchtig huis
Waar Sweelinck zong en bij zijn diepe orgeltonen
De ziel van Neerland zich in Grotius oversteeg
En in 't psalterisch lied van zijn vermaarde zonen,
In verf en steen, zijn stem en klaren spiegel kreeg;
Waar Vondelen, de ziener en de Christen,
Zijn veder doopte in 't IJ en dieper dook zijn geest
Toen uit de watervont hij fraai den parel vischte
Waarvoor men 't àl (nog steeds!) met winst verliest.
Tot u, vroom huis van Rembrants Emmausgangers,
Keren wij in als vogels naar den boom

[p. 27]

 

En drinken, bouwers, beeldenaars en zangers,

 

Ons aan uw waters wijs weer, aan uw hemel vroom;

 

Het Recht wordt recht voor zienden èn voor blinden

 

Waar vorst en knecht in vrijheid ademhaalt

 

Die, aangedragen op de Pinksterwinden

 

Waarin Gods wan ons want en ons zijn molen maalt,

 

Het denken louteren zal en 't willen stalen

 

Totdat, gewonnen onder zon en zomerwolk,

 

't Gevleugeld licht in ons der Duif zal dalen

 

En ààn den schouder van een heerlijk volk.