De verwarde natie

[p. 153]

Asiel-plus

Nederland immigratieland! Het is een wereldvreemde gedachte die niettemin al jaren de ronde doet onder goedwillenden van allerlei pluimage. Een land dat én een demografisch buitenbeentje is (het bleef groeien waar andere landen al decennia een vrijwel stationaire bevolking hebben) én in al zijn voegen kraakt van de ruimtelijke problemen, immigratieland? Hoe moet dat? Het idee is zo ongerijmd dat het onmogelijk enige intellectuele pasmunt kan hebben verworven. Maar nee, de gedachte vindt telkens nieuwe vertolkers, veelal op de eerbiedwaardige opiniepagina's der kwaliteitskranten. Ook in het door ontnuchterende feiten weer aangewakkerde asieldebat schrijven erkende denkers het recept voor. Stel een immigratiequotum in, reguleer de instroom, en we lossen het asielprobleem op...

De redenering gaat zo. Grote delen van de wereldbevolking zijn op drift geraakt - door gewelddadige conflicten, de revolutie der verwachtingen doordat iedereen in het werelddorp weet wat elders te koop is, plus sterk verbeterde vervoersmogelijkheden. Mensen blijven niet lethargisch hangen op de onfortuinlijke plekken waar zij toevallig geboren zijn, maar banen zich een uitweg naar welvarender en veiliger delen van de wereld. Pogingen om deze mobiliteit een halt toe te roepen, zijn gedoemd te mislukken. In onze ‘globale’ wereld vervagen grenzen, althans nationale staten beheersen ze niet meer, dus wie hun zinnen erop hebben gezet, geraken toch aan gene zijde.

Wie zijn blinddoek afwerpt, ziet trouwens niets anders: welva-

[p. 154]

rende landen die geen immigratieland willen zijn, maar het feitelijk zijn. De meeste asielzoekers komen hier ook niet naar toe omdat ze in eigen land vervolgd worden, maar omdat asiel de enige manier is om legaal tot de rijke wereld door te dringen. Beëindig deze dubbelzinnige toestand en voer eindelijk eens behoorlijk beleid. Laat de feitelijke immigratie niet langer aan het toeval over, spijker het bord immigratieland op de kierende deur en stel een quotum in. Alleen zo is de instroom te reguleren en te beheersen en zijn stevige maatregelen door te voeren die nieuwkomers als welkome nieuwe burgers bejegenen in plaats van als weg te sturen insluipers.

Retorisch hoort bij deze positie nog dat degenen die de grenzen willen blijven bewaken de feiten zoals deze zijn - uit domheid, geborneerdheid, onwetendheid - niet onder ogen zien, terwijl de exponenten van het verlichte, pragmatische immigratiedenken juist blijk geven van wereldwijze werkelijkheidszin. Door hun dieper inzicht en superieure ratio blijken zij in staat het probleem, de onwettige dan wel quasi-legale immigratie naar een land dat worstelt met volteproblemen, te verheffen tot de oplossing. Wat goed was en is voor traditionele immigratielanden, groot en leeg als zij zijn, is goed voor Nederland.

Het is geen wonder dat de bedenkers van dit mirakel zich in de regel laatdunkend uitlaten over hun onnozele tegenstanders. Maar hun logica is helemaal niet speciaal, eerder beproefd. Het is de logica waarmee het knipperbollenprobleem is opgelost. Niemand in Nederland reageerde daar nog op, zodat voetgangers op zebrapaden er niet door beschermd maar, door een vals gevoel van veiligheid, bedreigd werden. Weg knipperbol dus. Het probleem als oplossing. Alle gedoogbeleid gehoorzaamt deze ratio. Beleidsmakers definiëren handhavingsproblemen weg door de regels te versoepelen, verder te versoepelen en als het moet geheel en al af te schaffen. Van de Wallen tot Schiphol, van soft-drugs tot illegaal, van knipperbol tot grens: als niet kan wat moet, dan moet maar wat kan. Laat Nederland dus in godsnaam immigratieland worden.

De redenering is zo vertrouwd, dat zij ons onmiddellijk als

[p. 155]

plausibel treft. Ja, natuurlijk zijn grenzen in onze tijd niet te bewaken, wie wil komt toch wel binnen. Helemaal vrijgeven kan ook niet, maar reguleren wel, zoals immigratielanden laten zien. Toch is het, bij alle vertoon van deskundigheid, echte onzin, een eersteklas denkfout. Want wie de grenzen niet kan bewaken, wie de komst van illegale immigranten niet kan of wil beperken, wie de ettelijke onrechtmatig aanwezigen niet kan verwijderen, die is logischerwijs ook niet bij machte om een quotum, zeg van vijftienduizend legale immigranten, te bewaken. Hoe kan men, gehoord de argumenten voor zo'n quotum, na de tienduizendste of vijftienduizendste zeggen: nee, u en u en u niet meer, we zitten voor dit jaar vol. En, daar was het om begonnen, als dat quotum er eenmaal is, hoe zegt men dan tegen de illegale immigranten die ‘reisagenten’ in weerwil van de vernieuwende regeling hier naar toe blijven brengen, dat zij er niet in mogen? Dat kon toch niet, de grens was immers niet te bewaken in deze op drift geraakte wereld?

Een immigratiequotum betekent, evenals een asielquotum, slechts groeiende aantallen immigranten, legaal en illegaal, onder welk mom of titel ook, in een land dat groot noch leeg is.

oktober 1998