Emblemata

Poëtae eximio Danieli Heinsio Gandensi, apud Batayos Lugduni Professori dignissimo.

Ode.

POëta magne, qui tacitè mihi
Nondumque visus, Carmine junctus es,

Quô maximo pridem placebas

Scaligero, egregioque Dousae;

Quae Suada; quis nos insinuet (precor)
Sodalitari Mercurius tuae?

Quis det mihi frui Heinsianae,

Colloquio, salibusque linguae?

Tecum nec aurum materiem mali,
Nec obstupescam sceptra regentium,

Non ambitum mires clientum,

Non hominum miseros honores;

[p. 231]

 

Haec cuncta magno pectore rideam,

 

Velutque celso culmine montium

 

Locatus, hoc inane rerum

 

Desuper aspiciam quietus.

 

Visemus altos hôc positi solô

 

Simul recessius aetheris ignei,

 

Mentesque perrumpent coruscum,

 

Corporeâ sine mole, coelum.

 

Excelsa magni pectoris indoles,

 

Humi morari nescit, in arduum

 

Erumpit, hic adstans Tonanti

 

AEthercos speculatur ortus.

 

Quanta haec voluptas cernere syderum,

 

Tellure spretâ, luciferos globos,

 

Et machinae, molisq́ue tantae

 

Mente Deum stupuisse fabrum?

 

Natura nobis consimilem Dijs

 

Mentem creavit, omnia pervolat

 

Currens, recurrens, inque sese

 

Hoc patulum capit universum.

 

O quisquis illam sic habet, ut suprà,

 

Opes, honores, vanaque caetera

 

Consistat, is suo caducô

 

Coelicolas imitatur aevô.