Emblemata

Ad familiarem quendam suum.

MIraris usque, cur sacer vatum chorus
Contemnat urbes, & suas sylvas amet:
Haec causa, Amice, est: Vrbs strepens tumultibus,
Suisque curis; cogitantibus nocet:
Nam sicut altum promovet silentium
Ad alta mentes, sic tumultus dejicit,
Sinitq́ue nullum vindicare se sibi.
Adde & quod ardeus ingenî nostri vigor
Claudi recuset urbicis repagulis,
Volens aperto divagari in aethere.
Hoc sylva praestat, hic per alta collium

[p. 232]

 

Errans vireta, gaudet, & molestijs,

 

Curisque liber, concinit carmen Deo.

 

Movet calores interim silentium,

 

Quiesque ruris, aura leni sibilo

 

Favet canenti. Quis, (nisi poëticum

 

Qui non subivit limen & dulces fores)

 

Nil mente magni cogitet? cum per sacras

 

Noctis tenebras divagatur undique

 

Silente mundo, quàm juvat tuerier

 

Cuncta intuentum siderum frequens decus,

 

Et prata vultu roscido madentia?

 

Cum nox recedit, lux recurrit aurea;

 

Vigilemque patem suscitant ad munia

 

A parte cuncta consonantes alites;

 

Tunc rursus horti contueri purpuram,

 

Agmenque florum nocte natorum libet.

 

Collesque picti primulo diluculô

 

Recente rore pectus ad sese trahunt,

 

Hîc aut petulci sunt ei carmen capri,

 

Aut fons sonoris bulliens è rupibus

 

Aut Phyllis imis delitescens vallibus

 

Malis lacessens sistulantem Tityrum.

 

Quanta haec voluptas versibus sylvestribus

 

Cantare? quandò tale praestant oppida,

 

Quae, quam tumultus, nil habent, atque ambitum?

 

Haec causa Amice est, cur sacer vatum chorus

 

Contemnat urbes, & suas sylvas colat.

 

O si mihi olim Coelitûm benignitas

 

Tribuat quietè prata solitaria

 

Habitare, quae nunc arido rivo fluit,

 

Torrentis instar rena manaret mihi.