Waarde van Lennep

Highgate, 22 augustus 1851

Gewoonlijk nam Van Lennep een hotel wanneer hij in Londen was. Voor het eerst had hij nu gelogeerd bij Van de Linde en deze was in alle staten van opwinding geweest. Om te danken voor de ontvangst zond Van Lennep geschenken aan de familie, die nu zijn zoon Maurits te gast had.

[p. 142]

Van Lennep maakte natuurlijk van de gelegenheid gebruik aan te dringen op nieuwe bijdragen voor de Holland-almanak. Van de Linde werkte echter niet zo gemakkelijk als Van Lennep. Deze kon te midden van een druk gezelschap verzen schrijven. Van de Linde had absolute rust om zich heen nodig.

[...]

En nu kom ik tot het principaalste: namelijk die fraaie geschenken die ons aan the Arabian nights deden denken. Puik van giften en andere cadeaus zoo als niemand ze geeft; of het moet een mensch zijn die van zijn renten leeft, en die met topazen ducatonnen en juweelen, zonder dat het hem geneert, Sjakootjen¹ kan speelen. Doch de doelmatige keus, de pure smaak is eigenlijk toch het fraaiste noch van de zaak, en doet ons den mensch (met uitzondering van de keezen) bewonderen als een zeer vernuftig wezen; een wezen dat voor jong en oud, enfin voor een ieder heeft waar hij 't meest van houdt, en zich zoo naar elken stand weet te veraccommoderen,

1 Misschien een bijnaam voor koning Willem ii, die zich vaak liet zien met een Russische sjako (hoog stijf hoofddeksel zonder rand). In 1829 was aan het hof een juwelendiefstal gepleegd, en er gingen geruchten dat Willem ii, die toen in geldnood zat, daar zelf de hand in zou hebben gehad. Deze kwestie was onlangs opgerakeld. - Of is bedoeld de legendarische Amsterdamse inbreker Sjaco, leider van een dievenbende, die in 1719 terechtgesteld werd?

[p. 143]

dat hij voor jongejufvrouwen weêr heel wat anders heeft als voor Jongeheeren. Voor de legkaart zendt u dan ook elk der kinderen een dankbare kus, terwijl ik u van harte verplicht ben voor Betjen Musch² die Lardner³ reeds meegepakt heeft onder de bedrijven, om er een recensie van in de ‘Critic’ te doen schrijven.

Zoodra die recensie voltooid is en klaar

Ontfangt UE daarvan natuurlijk een prachtexemplaar.

De keurlijke vaarzen van den oorsprong van UE leven

Denk ik, volgens belofte aan den Heer Yates⁴ ten geschenke te geven.

En om de zaak te behandelen als iemand van fatsoen

Zal ik het morgen door Maurits laten doen.

Je weet wel wat er, toen je bij Yates te visite was gezeit is

Omtrent een paar exemplaren van een Heer die zijn koffer kwijt is?⁵ Doch dit obiter,⁶ gelijk men zegt in 't Latijn, wanneer men zich namelijk kan beroemen met die taal bekend te zijn. Doch ik moet het rijmen helaas! hier staken: omringd van allerlei soorten van buikpijn is 't onmogelijk vaarzen te maken.

[...]

Ik bezit ongelukkig dien elastieken geest niet die u en anderen in staat stelt onder alle omstandigheden te werken. Zoodra de school begint is 't met mij over, zoodat ik bijna nooit iets kan doen except in de vacantie, en dan noch moet ik uit de stad kunnen zijn; het is alsof de atmospheer van een school een domper zet zelfs op het rampzalige zessenkaarsjen van een kreupeldichter.

[...]

2 Elisabeth Musch, roman van Van Lennep, verscheen in drie delen tussen 1850 en 1851.

3 Lardner was de vroegere gouverneur van de kinderen van Van Lennep, die nu op het British Museum werkte. In The Critic verscheen een lovende recensie van Elisabeth Musch.

4 Yates was een kennis van Van de Linde uit Highgate, een befaamd oudheidkundige.

5 In de almanak Holland voor 1850 had gestaan een ‘Vertelling van een Heer die zijn koffer kwijt was’. Het was een verslag van wat Van Lennep overkomen was in de zomer van 1849 toen hij een reis naar een oudheidkundig congres in Engeland ondernam.

6 Obiter: terloops.