Waarde van Lennep

Highgate, 10 februari 1851

De verhouding tussen Van Lennep en Van de Linde was in deze tijd ontspannen. ‘De tijden van lichtgeraaktheid en kwalijk nemen zijn voorbij,’ schreef Van de Linde. Wel was er af en toe nog een meningsverschil, vooral op het gebied van de poëzie, en dan haalde Van

[p. 139]

de Linde fors uit. Maar daarnaast werden gewone huiselijke brieven over het weer en familiezaken uitgewisseld.

[...]

Een Philanthroop heeft onlangs te Maestricht een acoustiek hospitaal voor dove koolen¹ gesticht, en wat je me van 't weêr in Holland bericht geloof ik heel licht; de Maas leit hier ook niet dicht, 't is zelfs benaauwd; kou vatten wordt bijna een plicht; vandaag is het vooral zeer warm en fraai, en men hoort veel klachten onder de kooplui in baai. De Hertog van Wellington gaat al uit zwemmen als een haai; nu moet ik ook zeggen hij is bijzonder taai; in de boomen is het niets dan gekwinkeleer en gekraai, en in de vijver een continueel geflodder en gedraai; ik ken vinken die hun nest al maken, onder anderen een ouden papegaai, en gisteren hoorde ik twee vogels tegen mekaar zeggen ‘Ik braai’; maar ik moet er bijvoegen het was niet in de natuur, dat ze dat zeien, maar in de keuken voor 't vuur. Hopende dat gij u spoedig in welstand hier zult bevinden, verblijf ik uw getrouwe vriend, menheer en mevrouw Van de Linde.

[...]

1 Dove kolen: kolen die niet meer gloeien (vgl. doofpot).