Wat beleven we toch veel

[p. 40]

Een rumoerige avond met verrassingen.

Och och, wat is het vroeg donker vandaag! Midden in de zomer en pas acht uur en het lijkt wel, of het al schemeren gaat. Maar buiten trekken dan ook dikke zwarte wolken over de bomen en de regen klettert tegen de ruiten, of het hagel is. En koud is het ook al, de Hertogin ligt helemaal ineengerold op haar schoorsteenhoekje, haar haren zo dik opgezet, dat ze wel een stekelvarken lijkt, en Fiet-Fiet ligt op zijn kleedje voor de haard, die natuurlijk niet brandt, zo allerverschrikkelijkst te bibberen en te beven, dat de grond ervan dreunt.

‘Bibber alsjeblieft niet zo,’ snauwt de Hertogin kwaad, ‘als ik naar jou kijk, dan krijg ik het hoe langer hoe kouder!’

‘W... w... wat kan ik eraan doen?’ bibbert Fiet-Fiet. ‘Ik heb een gevoel, of ik mijn vel heb uitgetrokken, zo koud. Ik snap niet, dat jij nog durft klagen met zo'n dikke haren jas aan.’

Maar hoor, daar komt iemand. Misschien Mina wel om de gordijnen dicht te doen. Dan wordt het allicht een beetje minder koud.

Maar het is Mina niet. Hoor maar eens wat een lawaai! Fiet-Fiet doet een oog op een kiertje en ziet eerst het kleine Baasje en dan Bert en het kleine Vrouwtje en dan komen ook nog Jan en Marietje en Karel en Francientje en allemaal, die hij nog best kent van de vergadering. En hij is al opgesprongen ook en rent staartzwaaiend van de een naar de ander, want hij moet toch goeien dag zeggen!

[p. 41]

‘Laten we hier maar blijven,’ zegt Elly, ‘hier is toch niemand. En hangen jullie je natte jas maar over de leuning van je stoel.’

‘Niemand!’ blaast de Hertogin kwaad, ‘Dus ik ben ook “niemand”! 't Is beleefd, dat moet ik zeggen!’

Fiet-Fiet zit nu recht overeind op zijn kleedje en is helemaal vergeten, dat hij het koud heeft. Wordt dit weer een vergadering? Dat zou fijn wezen. En dan straks weer koekjes natuurlijk. Hij likt alvast eens langs zijn neus, die toch al nat is.

‘Wat vind ik het toch jammer, dat die fijne avond nu voorbij is,’ zegt Marietje, wanneer ze na veel gelach en lawaai eindelijk zitten.

‘Nou en ik! En ik! 't Was enig, zeg!’ Natuurlijk praten en gillen ze weer allemaal door mekaar.

‘Weet je wat ik het leukst vond? Die voordracht van Herman en Kees! De mensen vonden die Oosterse tovenaar net echt. En dan die malle domme knecht!’

‘Nou maar, die boerendans dan!’

‘En Francien heeft prachtig gezongen. Voor niemand hebben de mensen zo hard geklapt!’

‘En weet je hoeveel mensen er wel geweest zijn?’

‘Dertig? Veertig? Welnee, veel meer!....’

‘Er waren drie en vijftig mensen,’ vertelt Bert, die een groot vel papier uit zijn tas heeft gehaald en voor zich op tafel heeft neergelegd.

‘Veel!’ vinden ze allemaal. En Fiet-Fiet vindt het ook veel. Als je maar tot drie kunt tellen heb je helemaal geen idee hoeveel keren drie dat wel is.

‘En dat alles zo goed is gegaan! Ik had het nooit gedacht, jullie?’ zegt Elly. ‘Niemand is blijven steken en het ging allemaal eigenlijk nog beter dan op de repetities.’

[p. 42]

‘En het dansen daarna!’ zucht Marietje, ‘ik heb nog nooit zo'n pret gehad!’

‘Ja maar, weten jullie wat ik toch het fijnst van alles vind?’ zegt het lieve Francientje met haar zachte stem, waar ze toch allemaal dadelijk naar luisteren. ‘Dat we nu een mooi bedrag voor Piet Vink zullen hebben, want daar is het toch om begonnen en niet om plezier te maken.’

‘Natuurlijk! Hoeveel zou 't wel zijn? Weten we al hoeveel het precies is?’ roepen ze opgewonden dooreen.

‘Dat zal ik jullie vertellen,’ zegt Bert gewichtig. ‘Ik heb alles hier opgeschreven. Luister maar, we hebben ontvangen acht en zeventig gulden aan entrees...’

‘Acht en zeventig gulden! Oh!’ Hun ogen worden groot en rond bij zó'n bedrag. ‘Acht en zeventig gulden... hoe kan dat?’

‘Wel,’ vertelt Bert, ‘er waren mensen, die veel meer gaven dan een gulden. Eentje was er zelfs, die heeft een tientje gegeven. Reuze hè?’ zegt hij glunder. ‘Nou, en verder komt er nog ruim vier en twintig gulden bij voor wat de mensen verteerd hebben, ik bedoel voor wat ze hebben opgegeten en opgedronken,’ legt hij uit, of hij bang is, dat ze het anders niet zullen snappen. Dus hebben we ruim honderd gulden om aan Piet Vink te geven..’

Ruim honderd gulden! Ze zijn er allemaal even stil van. Wat een bedrag, wie had dat durven denken?

‘Maar gaat daar dan niets af?’ roepen Jan en Elly tegelijk. ‘We hebben toch nog onkosten te betalen, voor die pakjes, die we hebben gehuurd omdat we ze zelf niet konden maken en... en die andere dingen voor de revue...’

[p. 43]

‘Nee,’ zegt Bert en je kunt aan zijn stem horen, dat hij het fijn vindt wat hij nu gaat zeggen, ‘dat is 't nou juist, er gaat helemaal niks af, geen half centje, want Meneer Meertens betaalt alle onkosten. Is dat effen wat?’

Ze hebben er geen woorden voor en kijken allemaal naar Karel en Francientje.

‘Ja,’ vertelt die een beetje blozend, ‘Vader zei: jullie hebben het werk gedaan, nu zal ik de kosten wel betalen, des te meer blijft er over voor Piet Vink.’

Ruim honderd gulden! Wat zal die Piet opkijken! Ze komen er maar niet over uitgepraat. En Fiet-Fiet houdt zijn kop met de blinkende oogjes een beetje schuin en zijn staart gaat zachtjes heen en weer, alsof hij bezig is zijn kleedje uit te kloppen. Zal die Piet Vink effen blij wezen! Arm zijn moet toch wel erg wezen, nooit koekjes, nooit worst!... O foei! Je moet er niet aan denken.

‘Fijn hè?’ vraagt hij aan de Hertogin, die erg stilletjes is vanavond.

‘O ja,’ zegt die en rekt zich eens uit. ‘Ik moet zeggen, het valt me mee, want ik had niet gedacht, dat ze er een steek van terecht zouden brengen. Maar anders, als een ander de onkosten voor je betaalt, dan is het een klein kunstje om een flink bedrag bij mekaar te krijgen.’

‘Je bent een akelig schepsel!’ zegt Fiet-Fiet kwaad. ‘Bij jou is nou nooit wat goed. Ik zou wel eens willen zien wat jij ervan terecht bracht!’

Maar hij heeft geen gelegenheid om nog een paar hartige woordjes te zeggen, want op dit ogenblik komt Mina binnen met limonade en een blik biskwie. En nu moet hij maken, dat hij erbij is en ze niet alle kaakjes voor zijn neus opeten.

[p. 44]

‘En dan heb ik nog een nieuwtje voor jullie,’ zegt Karel, wanneer ze een beetje gekalmeerd zijn. ‘Jullie weten wel, we hebben een landhuis in Brabant, met een stuk bos en hei erbij en nu hadden Vader en Moeder gedacht, dat het leuk zou zijn als allemaal, die aan de avond voor Piet Vink hebben meegewerkt, daar tien dagen kwamen kamperen. De meisjes kunnen dan in het huis slapen en de jongens in tenten. Van vijftien tot vijfentwintig Augustus, als iedereen dan kan.’

Even is het stil, maar dan barst het los en er komt geen eind aan het gejuich en geroep. En ze kunnen ook niet meer rustig op hun stoel blijven zitten, ze stompen en duwen mekaar, de glazen op de tafel rinkelen.

‘We zullen je vader plechtig komen bedanken voor alles,’ zegt Jaap, ‘Bert en Marietje en ik, en zeggen, dat 't reuze is.’

Een prachtig plan, waardoor het lawaai nog een beetje erger wordt. Fiet-Fiet keft er doorheen en draaft van de een naar de ander tot Karel hem opvangt en lacht:

[p. 45]

‘Moet jij ook mee kamperen, Fiet-Fiet?’

Maar daar blijft Fiet-Fiet opeens stokstijf van staan, zelfs zijn staart vergeet te zwaaien. Hoort hij goed? Mag hij mee?

‘Bof jij even?’ vraagt Elly en aait hem over zijn kop.

Fiet-Fiet zit er nog beduusd van op zijn kleedje, wanneer de vrolijke bende is weggegaan en het weer stil is in de kamer, waar Mina de rommel komt opruimen.

‘Wat een bende!’ moppert ze, ‘een glas gebroken, een plas limonade op de tafel en een stoel ondersteboven! 't Zijn me de lieverdjes wel!’

‘Nou,’ zegt Fiet-Fiet eindelijk, ‘wat zeg je ervan? Ik ga mee kamperen!’ Hij wou er nog achter zeggen: en jij niet, maar dat slikte hij gelukkig nog net in.

‘'k Moet 't nog zien gebeuren,’ zegt de Hertogin.

‘Natuurlijk gebeurt 't,’ zegt Fiet-Fiet kwaad, ‘anders zouden ze 't me niet beloofd hebben.’

‘Nou, maak je niet dik,’ pruttelt de Hertogin. ‘Ga jij maar kamperen, hoor. Jij liever dan ik. 'k Wil wedden, dat je niet eens goed weet wat het is.’

Maar Fiet-Fiet geeft geen antwoord meer. ‘Ze is jaloers,’ denkt hij en hij rolt zich op zijn kleedje om nog een dutje te doen. Als hij tenminste slapen kan met zoiets plezierigs in zijn kop om aan te denken!