Wat beleven we toch veel

[p. 31]

De vergadering.

‘Nou zal je het lieve leven hebben!’

De Hertogin knijpt haar ogen tot glinsterende groene spleetjes en haar snorharen trillen, zoals altijd wanneer ze zich kwaad maakt. Fiet-Fiet, één oor op en één oor neer, zit doodstil voor de haard, die niet meer brandt, want de winter is voorbij en buiten is het nog helemaal licht en kijkt in diepe aandacht naar wat er gaat gebeuren, zo onbeweeglijk, dat hij wel een opgezet hondje lijkt.

‘Nogal meer stoelen! Toe maar! Dat kan hier vanavond gezellig worden! En dat juist op het rustigste uur van de dag, als ik behoefte heb aan een dutje of aan een ernstig gesprek.’ De Hertogin blaast bijna van kwaadheid.

Fiet-Fiet probeert intussen de stoelen te tellen, die Jaap en Elly om de tafel heen gezet hebben. Maar het lukt hem niet, want hij kan niet verder tellen dan drie en dit zijn er een heleboel keren drie. Dat is er een voor de kleine Baas en een voor 't kleine Vrouwtje en een voor het vrindje van de kleine Baas, Bert uit de worstwinkel.... Zou hij wel eens worst in zijn zakken hebben?.... Toch eens ruiken als hij straks komt... je kan nooit weten... En dan verder... nee, verder weet Fiet-Fiet niet meer.

‘Wat zouden ze hier gaan doen?’ vraagt hij fluisterend als Jaap en Elly weg zijn.

‘Heb je dat nu nog niet begrepen?’ zegt de Hertogin. ‘Weer echt iets voor jou! Die vergadering natuurlijk, waar Jaap 't laatst over had.’

[p. 32]

‘Hoe weet je dat dan?’ vraagt Fiet-Fiet onnozel.

‘Dat zie je toch aan alles! Je moet wel zo'n uil van een beest zijn als jij om dat niet te begrijpen. Al die stoelen om de tafel heen en daar ligt de hamer voor de voorzitter en papier en een inktkoker voor de secretaris en...’

‘Waar haal je 't vandaan, al die geleerdheid?’ zucht Fiet-Fiet bewonderend. Dat brengt de Hertogin weer een beetje in haar humeur en vertrouwelijk fluistert ze: ‘Zal ik je eens wat zeggen? Vergaderen is nóg erger dan spelen. Want eerst zegt er één wat en dan zegt een ander wat en dan zeggen ze allemaal tegelijk wat en dan krijgen ze ruzie en dan schreeuwen ze en de voorzitter slaat met zijn hamer op de tafel en het is een lawaai, dat horen en zien je vergaat.’

‘O wat fijn!’ zegt Fiet-Fiet blinkogend en kwispelt met zijn staart.

‘Fijn! Je bent niet goed wijs!’ blaast de Hertogin woedend. ‘Ik wou...’

Maar opeens kan Fiet-Fiet niet meer stil zitten. Met één sprong staat hij op alle vier zijn korte pootjes, schudt zich uit, dat zijn lange oren klepperen, rent om de tafel heen, driemaal, viermaal en struikelt dan over het haardkleedje.

‘Zeg 's, wat mankeert jou?’ raast de Hertogin. ‘Is het je in je bol geslagen?’

‘Ik kan er niks aan doen,’ hijgt Fiet-Fiet, ‘ik heb het voorjaar in me kop, geloof ik, of de vergadering!’ En hij pakt het kleedje tussen zijn tanden, schudt het woest, laat het vliegen waar het vliegen wil en schiet met een geweldige vaart onder de tafel door, langs de tuindeuren, dat de gordijnen wapperen als de zeilen van een schip en...

En dan is het uit. Want de deur gaat open en binnen

[p. 33]

komen Elly en Jaap en Bert en nog veel meer. De kamer is opeens vol gepraat en gelach. En nu denkt Fiet-Fiet niet meer aan rennen, hij springt tegen allemaal om de beurt op, maar vooral tegen Bert. Nou moet hij toch eens goed ruiken, of hij niets van worst kan vinden... En hij snuffelt aan zijn handen, aan zijn zakken, zelfs aan zijn kousen. Maar daar pakt de kleine Baas hem in zijn nek en sleept hem naar de haard terug. ‘Pas op hoor!’ bromt hij. ‘Jij mag alleen maar binnen blijven als we je helemaal niet merken.’ En Elly krauwt de Hertogin eens achter haar oor en plaagt haar lachend: ‘Ja ja Roekje, vanavond zal je 't zo rustig niet hebben.’ Maar de Hertogin zwijgt met een diep beledigd gezicht. Dat iemand haar nog Roek durft noemen!

Eerst een boel gestommel en lawaai, maar nu zitten ze toch allemaal. Fiet-Fiet zit gespannen toe te kijken; wat 'n benen en voeten onder de tafel! Nog nooit zo iets gezien! Dat moet hij straks eens allemaal gaan besnuffelen, dat is een plezierig werk. Wat gaat er nu gebeuren? De kleine Baas is opgestaan, nu neemt hij de hamer in zijn hand, hoor, hij tikt ermee op de tafel - waarvoor zou dat wezen? de tafel is toch niet kapot? - nu wordt het muisstil opeens. Wat gaat hij nu doen? O, praten.....

‘Jongens en meisjes,’ zegt Jaap en zijn stem bibbert even een beetje van de gewichtigheid, ‘jullie weten allemaal waarvoor we hier bij mekaar zijn, dus daar hoef ik het eigenlijk niet meer over te hebben. Wij moeten met ons allen verzinnen wat we doen kunnen om wat geld bij mekaar te krijgen voor Piet Vink, omdat we hem zo'n reuzeflinke knul vinden en omdat ze het bij hem thuis zo arm hebben. Zeg,’ vraagt hij er opeens tussen door, ‘weten jullie, dat

[p. 34]

[p. 35]

hij zelf haast verdronken was? Dat kind ging eerst aan zijn armen hangen, zodat hij niet zwemmen kon....’

‘En het is maar zo'n klein mager joch!’ roept er eentje. ‘Je zou het helemaal niet van hem verwacht hebben!’

‘Maar hij kan zo goed turnen ook!’ schreeuwt een ander.

‘'t Is me de vergadering wel!’ snuift de Hertogin. ‘En wat een voorzitter, die ze allemaal maar door mekaar laat praten!’

‘Hou je mond nou,’ bromt Fiet-Fiet, ‘anders kan ik niet luisteren.’

‘Zie je,’ gaat Jaap verder, nu weer met zijn gewichtige vergaderingstem, ‘iedereen kan wel iets, muziek maken, of leuk iets voordragen, of een mooi gedicht opzeggen.... Als iedereen nu opgeeft wat hij doen wil, dan kunnen we zien, of we een programma kunnen samenstellen voor een feestavond.’

‘Meneer de voorzitter! Meneer de voorzitter!’ schreeuwen er een paar door elkaar. ‘Ik wil wel piano spelen als Francientje zingt!’ Francientje, een stil zwart meisje, zegt: ‘Nou-ou, als ik maar durf.’ En weer een ander gilt: ‘Jan en Marietje kennen samen zo'n leuke boerendans! Enig!’ Jaap timmert met zijn voorzittershamer op de tafel en roept: ‘Stilte, dames en heren! Niet allemaal tegelijk!’ Fiet-Fiet zit met blinkende ogen toe te kijken. O, wat een fijn lawaai! Zou hij maar niet eens meekeffen?

‘Nu, wat heb ik je gezegd?’ zucht de Hertogin. ‘Wat een bende!’

Maar nu is het weer een beetje rustiger geworden en Jaap zegt: ‘Onze secretaris heeft hier een vel

[p. 36]

papier om alle namen op te schrijven. Als iedereen nu opgeeft wat hij doet, dan krijgen we een mooie lijst.’

‘Onze secretaris!’ spot de Hertogin. ‘Die jongen uit de worstwinkel! Heb je ooit van je leven?’

Maar ‘onze secretaris’ zit al te schrijven. Hij heeft met zijn mooiste letters



met een zwierige krul eronder, bovenaan geschreven en begint nu de namen op te schrijven. Hij zit er helemaal krom voor, met diepe rimpels in zijn voorhoofd; waarschijnlijk heeft hij op zijn schoolwerk nog nooit zo zijn best gedaan. Fiet-Fiet ziet zijn benen onder de stoel. O kijk 's, uit zijn linkerlaars steekt het trekkertje naar buiten! Wat een grappig gezicht! Zou hij daar eens even in bijten? Heel even maar.... Als je het zachtjes doet merkt hij er niks van. Zijn ogen blinken van ondeugend plezier en voetje voor voetje sluipt hij naar die twee voeten onder de stoel toe. En hap! Daar heeft hij er zijn tanden al in. Maar o wee, hij heeft het zeker niet voorzichtig genoeg gedaan! Meneer de Secretaris vliegt overeind en Fiet-Fiet stuift verschrikt naar zijn kleedje terug.

Natuurlijk moeten ze allemaal weten wat er aan de hand is. ‘'t Leek wel, of je door een slang gebeten werd!’ lacht er een.

‘Door een slang niet,’ vertelt Bert, ‘maar Fiet-Fiet zat aan mijn schoen te knabbelen!’

‘Jou schurk!’ roept de kleine Baas en dreigt met

[p. 37]

de hamer, maar Fiet-Fiet zit allang weer met een doodonschuldig gezicht, één oor op en één oor neer, op zijn kleedje. Wat jammer, dat het mislukt is! Wat zou het leuk geweest zijn om het er zo stiekum af te knagen en als Bert dan morgen zijn schoenen



aan wou trekken, dan zat er niks aan om beet te pakken!

‘Wat moest je daar onder die stoel,’ vraagt de Hertogin, ‘dacht je soms, dat hij een stuk worst bij zich had?’

Maar Fiet-Fiet geeft er niet eens antwoord op.

‘Zo,’ zegt Bert, de Secretaris, ‘nu heb ik alles. Luister maar. Elly en ik zullen viool spelen. Francientje en Annie zingen en Jopie speelt er piano bij. Herman en Kees doen een voordracht “De Oosterse tovenaar” en Jan en Marietje hun boerendans. Dat is al een heleboel, maar

[p. 38]

dan moet er toch nog iets zijn, een toneelstukje of zo, waar we allemaal in mee kunnen spelen.’

‘Een revue!’ bedenkt Francientje opeens. ‘Die kunnen we helemaal zelf verzinnen en dan kunnen al die andere dingen in de revue voorkomen.’

Er is een groot gejuich en allemaal vinden ze



Francientje reusachtig knap om dat zomaar te bedenken. Zij heeft er een kleur van.

‘En dan kan Jaap wel de Directeur zijn van het spul, want die is de langste van allemaal!’

‘En Karel de clown,’ bedenkt Francientje nog ‘want die kan zo goed gek doen.’ Waarop ze allemaal vreselijk lachen moeten en Karel zijn zusje iets naar het hoofd wil gooien. Maar hij wil toch wel.

‘Begrijp jij er iets van?’ vraagt Fiet-Fiet aan de Hertogin, ‘Ik geen sikkepit.’

‘Wat begrijp jij nou ook ooit met je domme hondenverstand!’ snuift die.

‘Maar er zal een hele hoop werk aan zijn,’ zegt Marietje bedenkelijk, ‘met van buiten leren en repeteren. En we hebben voor school al zo'n boel te doen, dan houden we helemaal geen vrije tijd meer over.’

‘Is dat zo erg voor een korte poos?’ vraagt Jaap, ‘ik vind, dat kunnen we er best voor over hebben als we iets willen doen voor iemand die... die zo'n

[p. 39]

hoop minder heeft dan wij. En bovendien, dat repeteren zal ook best leuk zijn. We zullen erover stemmen,’ zegt hij.

Maar allemaal gillen ze al door mekaar: ‘Doen! Natuurlijk, wel doen! Dan werken we voor school maar een beetje minder!’ Het is weer een heerlijk spektakel en juist op dat ogenblik komt Mina met een groot blad vol glazen limonade en een schaal vol koekjes.

Maar nu is Fiet-Fiet niet meer te houden, want op koekjes is hij dol, haast net zo dol als op worst. En hij rent om de tafel heen en bedelt bij iedere stoel en verslikt zich bijna in de haast om toch maar geen kruimel tekort te komen.

‘Hè hè,’ zucht hij voldaan, als hij weer op zijn kleedje zit, ‘ik wist niet, dat vergaderen zo iets plezierigs was!’ Hij likt nog eens langs zijn neus, waar hij gelukkig nog een amandeltje vindt. ‘Ik wil best iedere avond vergaderen, en jij?’

Maar de Hertogin antwoordt niet. Ze slaapt met haar rose neusje op haar opgevouwen pootjes en als ze niet slaapt, dan doet ze toch alsof.