Wat beleven we toch veel

[p. 24]

Plannen en avonturen.

De Baas is er vanavond niet, maar de Vrouw zit aan zijn schrijfbureau een brief te schrijven bij de groene schrijflamp. Het vuur in de haard brandt haast niet meer, want het begint voorjaar te worden en Fiet-Fiet rekt zich eens uit op het haardkleedje. De Hertogin ligt op haar gewone plekje op de schoorsteenmantel en slaapt met haar rose neus op haar fluwelen pootjes. Tenminste, dat zou je zo denken, als je niet al te precies kijkt en dus niet ziet hoe ze af en toe door een paar heel nauwe spleetjes gluurt.

En net als de Vrouw klaar is met haar brief en opstaat, stormt Jaap de kamer binnen. Natuurlijk zit zijn trui vol plooien en bobbels en zakt zijn ene sportkous af, om van de veters van zijn schoenen maar te zwijgen. Fiet-Fiet is al naar hem toegerend en springt tegen hem op, want op het kleine Baasje is hij dol. Maar die heeft vandaag geen tijd voor hem zodat Fiet-Fiet met hangende staart maar weer naar zijn kleedje terug gaat.

‘Och och, wat ziet mijn zoon er weer uit!’ zegt zijn moeder en strijkt haar vingers eens door zijn verwarde kuif. ‘Waar heb je nu weer gezeten?’

‘Ikke...? Nergens,’ zegt Japie en sjort zijn trui wat af en trekt eens aan zijn kous. Dan vindt hij het alweer mooi genoeg en in één adem door vraagt hij opgewonden: ‘Zeg Mams, zouden we wel een vergadering mogen houden hier, op een avond, dat Vader uit is?’

‘Een vergadering?’ vraagt zijn moeder verwon-

[p. 25]

derd, ‘Wat moet er gebeuren?’

‘Wel, Meneer Harms vertelde vanmorgen in de klas van die Piet Vink, u weet wel, die jongen, die dat kind uit het water heeft gered. Nou, daar hebben ze 't zo arm, zei hij, want zijn moeder is weduwe, zijn vader heeft verleden jaar een ongeluk gehad en



hij heeft nog vier kleine broertjes en zusjes. En nu hadden we gedacht... nu wilden we iets verzinnen, een leuk avondje of zo, en dan allemaal iets doen, muziek maken en een stukje voordragen... en dan moeten er een heleboel mensen komen en die moeten allemaal entree betalen en dat is dan voor Piet, begrijpt u? En bij Francien en Karel Meertens, daar in dat grote huis, daar hebben ze een heel grote

[p. 26]

kamer, een zaaltje, en daar zou het dan mogen wezen.’

‘Wat een prachtig plan,’ zegt zijn moeder, ‘maar zou Piet z'n moeder dat prettig vinden, denk je?’

‘O ja, vast wel,’ weet Jaap, ‘en zouden we dan hier mogen vergaderen voor de eerste keer om alles af te spreken? Ik zit in de commissie, ziet u, ik en Bert en Karel en...’

‘Ik’ voorop,’ lacht Moeder.

‘Nou ja,’ zegt Jaap met een kleur, ‘dat is omdat ik de voorzitter ben.’

‘Toe maar, dan zal het wel in orde komen!’ plaagt Moeder. ‘Maar ik vind het goed hoor. Vraag het dan maar aan Vader.’

En dan gaan ze samen weg en is het stil in de kamer.

‘Hoe vind je nou zoiets?’ vraagt Fiet-Fiet, die er maar niet overheen kan, dat het kleine Baasje niet met hem spelen wou. ‘Hij keek niet eens naar me!’

‘Je eigen schuld,’ zegt de Hertogin, ‘als mensen over ernstige dingen praten, dan moet jij je domme neus daar niet tussen steken. Maar zet je oren eens recht! Je ziet er zo mal uit! Of je een scheef petje op hebt.’

‘Wat gaan jou mijn oren aan?’ moppert Fiet-Fiet. ‘Kijk jij naar je eigen oren!’

De Hertogin vindt het niet de moeite waard hierop te antwoorden en zij heeft ook wel iets anders aan haar hoofd.

‘Die kinderen verbeelden zich al heel wat,’ zegt zij en likt eens langs haar poot. ‘Vergaderen als grote mensen en op reis gaan als grote mensen...’

‘Wie gaat er dan op reis?’ vraagt Fiet-Fiet

[p. 27]

verbaasd. ‘Het kleine Baasje? En waar naar toe?’

‘Wat ben jij toch achterlijk?’ snuift de Hertogin. ‘Weet jij nou wel ooit wat er hier in huis gebeurt?’

‘Jawel,’ zegt Fiet-Fiet en trekt nadenkend diepe rimpels in zijn voorhoofd, ‘ik weet, dat er vanmorgen een verschrikkelijk groot stuk vlees gebraden is; ik heb aldoor aan de kier van de keukendeur staan ruiken, terwijl het water uit mijn tanden liep, en... ne...’

‘Schei maar uit!’ zegt de Hertogin met een vies gezicht. ‘'t Is alweer over de hap-hap, ik hoor het al. Iets anders bestaat er voor jou niet.’

‘Doe maar niet alsof jij niet van lekker eten houdt,’ zegt Fiet-Fiet verontwaardigd. ‘Wie snoept er altijd van de room? En wie heeft er nog gisteren pas een gebakken visje uit de keukenkast gegapt en toen van Mina met de mattenklopper gehad? Nou?’

Fiet-Fiet kijkt met een schuin oog naar boven en kwispelt triomfantelijk met zijn staart.

Maar de Hertogin vindt 't maar 't beste om gauw over wat anders te praten.

‘Ja maar, zie je, daar hebben we 't nou eigenlijk niet over. Wie er op reis gaat, wou je weten... Dat is Elly, die gaat in de Paasvacantie alleen uit, helemaal naar Engeland, naar Londen. Naar haar Engelse vriendin,’ zegt de Hertogin met een deftig gezicht.

‘Heeft Elly een Engelse vriendin?’ vraagt Fiet-Fiet verbaasd. ‘Hoe komt ze daaraan?’

‘Door een Vereniging, waar ze lid van is,’ vertelt de Hertogin, ‘daar zijn een heleboel kinderen lid van, ook in andere landen, en die corresponderen met elkaar en...’

‘Wat is dat?’ valt Fiet-Fiet haar in de rede.

[p. 28]

‘Je weet, Spaans of Grieks versta ik niet.’

‘Spaans of Grieks!’ zegt de Hertogin verontwaardigd. ‘Dat was Frans, domoor! Het is verschrikkelijk zo onontwikkeld als jij bent! Dat betekent brieven schrijven aan mekaar. Niet het eene kind aan het andere, maar de ene school aan de andere, alle kinderen met mekaar, snap je? Nou, en toen was er bij die Engelse kinderen eentje, waar Elly de naam van kende, want dat was het dochtertje van een meneer, die boeken schrijft, net als onze Baas, begrijp je? Toen heeft Elly aan dat meisje een briefje geschreven en toen dat meisje weer aan Elly en nou gaan ze bij mekaar logeren om mekaar echt te leren kennen.’

‘Alle-honden-nog-toe!’ zucht Fiet-Fiet, die er beduusd van is. Hij zit een hele poos ingespannen na te denken. ‘Zou jij niet mee willen?’ vraagt hij dan.

‘De zee over? Ik? Dat grote wijde water?’ zegt de Hertogin en van louter ontzetting gaan al haar haren recht overeind staan. ‘Wat denk je wel van me? Er is niets waar ik zo'n afschuw van heb als van water. En dan zo'n gróte plas!’

‘Je bent me een heldin!’ zegt Fiet-Fiet. ‘Je zou eens moeten zwemmen, zoals ik, 's zomers, wanneer ik met de Baas of met het kleine Baasje naar buiten wandel. Dan zou je wel anders worden.’

‘Dat is allemaal goed voor zulk soort beesten als honden, al dat hollen en draven en zwemmen. Maar wij katten, ik heb het je al meer gezegd, wij houden van een rustig en ingetogen leven.’

‘Nou, maar ik ga wat graag uit,’ zegt Fiet-Fiet en zijn ronde oogjes blinken, ‘en ik zou best mee willen naar Engeland.’

[p. 29]

‘Eens in mijn leven ben ik op reis geweest,’ vertelt de Hertogin somber, ‘maar dat hoop ik nooit weer te beleven! Dat was toen ik met de Baas en de Vrouw mee ging verhuizen naar hier toe. Lieve hemel als ik dààr nog aan denk! Moet je horen hoe 't begon: eerst, in het ouwe huis dan nog, gaf de Vrouw me een schoteltje melk. En ik dacht aan geen kwaad, anders



was ik vast niet gekomen, dat verzeker ik je! Maar ik had het nog niet eens fatsoenlijk leeg gelikt, of daar pakt ze me op en stopt me zonder complimenten in een grote diepe hengselmand met een klep erop. Zo iets gemeens en verraderlijks! Je begrijpt hoe ik tekeer ging, maar het gaf geen sikkepit, er werd een touw omheen gebonden en ik kon krabben en bijten wat ik wou, de mand was toe en bleef toe. Toen nam de Vrouw de mand aan haar arm en we

[p. 30]

gingen weg. Maar het ergste kwam nog: dat was in de trein. Dat geschok en gehos en geratel! Ik word nog ziek als ik eraan denk. Maar wat gebeurt er? Het touw schuift van de mand. Warempel! Opeens merk ik, dat het deksel open kan en ik eruit! Je begrijpt, dat ik in de haast niet kijken kon waar ik terecht kwam en zo zat ik, voor ik het zelf goed wist, op de schoot van een ouwe juffrouw. Je had moeten horen hoe dat mens tekeer ging! Maar ik was allang weer weg. Een grote sprong, met mijn nagels hing ik aan het gordijntje, en nog een sprong en daar zat ik toen in een groot net, bovenin, waar het vol koffers lag. Maar dat was mijn ongeluk, want toen ik eroverheen wou lopen, gleden al mijn poten door de mazen en daar hing ik....’

‘En toen?’ vraagt Fiet-Fiet.

‘Toen,’ vertelt de Hertogin treurig, ‘toen pakte de Baas me in mijn nek en stopte me weer in de mand. En het touw is niét meer los gegaan.’

‘En dan ben je nogal een Hertogin!’ zegt Fiet-Fiet meewarig, maar het tintelt ondeugend in zijn zwarte oogjes.