In Holland staat mijn huis

[p. 90]

Een dagje naar de E 55

Je moet er eens met hèm heen gaan, zei een kennis. Voor kinderen hebben ze daar zo iets leuks! Enig! Dan moet je er een hele dag voor nemen. Goed, zei ik. En dus trok ik mijn zoontje een klein geel broekje aan en een heel klein wit truitje en ik waste zijn beentjes voor de achtste keer die morgen.

Waar gaan we naar toe? vroeg hij.

Naar de E 55.

Waarom?

Een heel juiste vraag. Hij vroeg niet: Wat is de E 55, nee, hij vroeg: Waarom gaan we er heen? Ja, dacht ik, waarom gaan we er eigenlijk heen. Is het noodzakelijk?

Omdat daar zo'n leuke speeltuin is. En schiet nou op, loop een beetje door, anders gaat de trein voor onze neus weg.

In de trein mocht hij het kaartje vasthouden. Straks komt de conducteur, zei ik, en dan mag je het kaartje laten zien en hij geeft er een grote knip in met een grote tang.

Waarom?

Tja... waarom... Dat doen conducteurs.

Waarom?

Omdat het moet.

Waarom moet het?

Kijk, een koe. Kijk eens wat een leuke koe!

Komt de conducteur nou? vroeg hij, niet lettend op de koe.

Ja, die komt zo.

[p. 91]

We zaten te wachten op de conducteur. Maar in deze hele trein scheen geen conducteur voorhanden te zijn. We wachtten en wachtten. Mijn zoontje hield het kaartje recht voor zich uit en ik begreep, dat dit een zeer ernstig punt werd en dat we niet zouden kunnen rusten eer en alvoor hij een grote knip met een grote tang had gekregen. Komt de conducteur nou?

Ja, wacht maar. Hij komt vast. Maar o wee, de trein begon te stoppen. Is dit Rotterdam al? Het is Rotterdam. En de conducteur is niet geweest. Kom schat, we moeten er uit.

Nee. Er was angst op zijn gezichtje.

Ja, maar we moeten er uit!

Hij begon vertwijfeld te schreien.

Kom maar, we gaan de conducteur zoeken, zei ik. Die staat wel ergens op het perron, we gaan er wel heen.

Maar er stonden wel zes millioen mensen op het perron, die allemaal drongen en duwden om ergens uit te komen, maar ik zag nergens, nergens een conducteur.

We liepen radeloos de perrons af, langs het eerste, het tweede, het zesde, het vierde, trap op, trap af, we zochten vertwijfeld langs iedere trein, maar het leek wel, of de conducteurs die dag hadden afgesproken allemaal thuis te blijven. Eindelijk, na drie kwartier, vonden we vlak bij een internationale trein een conducteur. En het was zo'n mooie. Eentje met een snor en een dikke buik met een rode band er over. Een pracht van een conducteur. De essentie van het begrip conducteur.

[p. 92]

Mijn zoontje hief, zonder iets te zeggen, een betraand treinkaartje naar hem op.

De conducteur begreep. Hij gaf glimlachend de grootste knip met de mooiste tang, die het jongetje zich had kunnen dromen.

Hè hè, dit was tenminste alvast niet mis gelopen. Ziezo, zei ik. Nu gaan we eerst een eindje lopen. De Coolsingel over. Kijk, is het hier niet leuk? Waar is de kerstboom, vroeg hij.

Die is er niet meer.

Waarom niet?

Omdat het Juli is.

Waarom is het Juli?

Daarom. Er komt toch altijd een moment, waarop ouders ‘daarom’ zeggen, ook al nemen ze zich voor dat nimmer te doen.

O kijk eens, mamma! Wat is dat, mamma?

Een vuilnisauto, met vuilnismannen.

Wat doen ze?

Vuilnis ophalen.

Waarom?

Omdat het moet. Kom nou, blijf niet aldoor staan. Maar ik zag wel in, dat dit een van de boeiendste dingen was op aarde. Een vuilnisauto die zijn achterlijf in de hoogte steekt en mannen met voorschoten erbij. Mijn zoontje was dan ook vastbesloten om vooreerst niet verder te gaan, en zo nodig, de wagen te volgen tot het einde toe.

We gingen dus achter de gemeentereiniging aan, een zijstraat in, en weer een zijstraat. En als zij bleven staan, bleven wij ook staan.

Ga je nu mee naar de E 55? vroeg ik. Het was half een. Om negen uur waren we van huis gegaan.

[p. 93]

Nee, zei hij. Ik blijf bij de vuilmeneren.

Maar juist, toen ik besloten had de vuilmeneren aan te bieden een handje te helpen, kwam er een nieuwe afleiding.

Kijk!

Ik keek. Daar werd gebouwd. Er was een betonmolen en een hoop zand.

Binnen de seconde had mijn zoontje zich geïnstalleerd in het zand.

Maar je hebt thuis toch ook een zandbak? zei ik. Kom nou mee. Gaan we fijn naar de E 55.

Hij gaf geen antwoord, want hij moest een toren maken van tien losse bakstenen daar in het zand. Ik voelde me kribbig worden en ik wou gaan snauwen: Zul je nu onmiddellijk meekomen? Maar waarom eigenlijk? Was het zijn uitje of het mijne? Voor zijn plezier waren we naar de E 55 gegaan.

En ik ging maar naast hem zitten in het zand. Om ons heen was het een hele bedrijvigheid met bouwende mannen en ratelende betonmolens en heiblokken. En wij bouwden een grote toren.

Om zes uur waren we thuis.

Was het mooi op de E 55? vroeg men ons?

Prachtig, zeiden we. We hebben enorm genoten.