In Holland staat mijn huis

[p. 69]

Doe het zo!

Onze poes is een vondeling. Ze is een keer zomaar komen aanlopen en zat op de stoep 's avonds in de stromende regen, net als de prinses van die erwt, uit Andersen. Wij hebben niet gevraagd of ze een èchte prinses was; we hebben haar eenvoudig opgetild en gekeken of ze een sympathiek gezicht had, want dat is erg belangrijk bij katten. Je hebt katten met lange meewarige gezichten, als verongelijkte werksters; die mag ik niet zo graag. Je hebt ook katten met bloeddorstige gele ogen, die voortdurend kijken, alsof ze de hele avifauna willen gaan opvreten... och, misschien zijn ze van inborst door en door goed, maar ik durf het er nooit op te wagen. En dan zijn er nog katten, die sprekend op mijn tante Christien lijken en ook dezulken ga ik altijd een beetje uit de weg. Deze, op onze stoep, had een zuiver argeloos driehoekig gezichtje en een zoete neus. We hebben haar dus geadopteerd en dezelfde avond nog zat zij al ernstig op onze kattenbak met een opgelichte staart, net alsof ze al sinds jaren met die bak was vergroeid.

We hebben haar wel eens gevraagd, waar ze vandaan kwam, wat haar afkomst was, wat haar antecedenten waren; nooit heeft zij er antwoord op kunnen geven.

Maar op een dag onthulde de visboer het ons. Hij wees op de kat, die zich aanbiddend om zijn benen kronkelde en hij zei: Dat is t'r nog één geweest van de dominee.

[p. 70]

O ja? vroeg ik.

Ja, zei de visboer. Die is daar weggelopen. Twee mooie schollen dus maar en een wijtinkie?

Toen hij al haast weg was, riep ik hem nog achterna: Welke dominee?

Er zijn namelijk vele dominees. Er is een hervormde en een gereformeerde en nog een van artikel 31. Ik heb wel eens in de buurt gevraagd, wat precies een dominee van artikel 31 is, maar niemand kon mij daar nauwkeurig antwoord op geven.

Deze is van artikel 31! schreeuwde de visboer terug en hij sprong op zijn bakfiets.

Zo zo, zei ik tegen onze poes. Is dat je afkomst? Ben je eigenlijk van artikel 31?

Mrau... zei ze, maar dat betekende: Kook nou maar eerst dat wijtinkie.

In elk geval vind ik het interessant om een poes van die kerk te hebben, hoewel ik nooit aan haar gedragingen heb kunnen merken dat zij streng gescheiden gereformeerd is opgevoed.

Nu heeft zij sinds enkele weken kennis aan een roomse kater. En ik moet zeggen: daar maak ik me wel eens zorgen over. Ik vraag me af: Mogen we dit in de hand werken? Het is hier in ons dorp allemaal zo mooi en zo zorgvuldig apart gehouden: Er is een hervormde gymnastiekvereniging, die hervormde knotsoefeningen doet en een roomse met roomse knotsoefeningen en een gereformeerde en één van artikel 31, met - dat spreekt vanzelf - knotsoefeningen van artikel 31. En zo is het ook met de zangverenigingen en met alle verenigingen, en zouden nu hun katten zich zo-

[p. 71]

maar vrijuit mogen mengen, met alle gevolgen van dien?

Enfin, er is weinig aan te doen, want de zwarte roomse kater met zijn witte bef (hij lijkt inderdaad een beetje op Romme) zit onder aan de buitentrap, en onze poes zit op de bovenste trede, en wij kunnen haar niet voortdurend binnenhouden. Ik moet zeggen: zij doet heel preuts. Hij zit daar en steunt zo nu en dan met een zware basstem en zij zegt niets terug. Urenlang houden ze dit vol en als hij dan eindelijk denkt: Kom, ik waag eens een stapje verder, dan vlucht zij op het plat en kruipt achterwaarts de keuken in, tot in het hoekje naast het fornuis, met een wilde, vragende blik in haar ogen.

Kom, kom, zeg ik dan... 't is wel een aardige jongen. Van mij mag het. Of ben je een beetje bang vanwege 't geloofsverschil?

Nee... zeggen haar ogen... maar 't is zo plotseling.

Maar hij heeft toch al wekenlang iedere dag onder aan die trap gezeten? Je kent hem toch? Mensenmeisjes zijn tegenwoordig veel vlotter, als je dat maar weet!

Vanmorgen zit hij er weer. Dik en waardig en pauselijk met z'n witte bef. Alleen de geluiden die uit hem opwellen zijn wat erg aards en weinig clericaal. Wow-ow-ow... kreunt hij wanhopig. En onze poes zit op de bovenste tree en doet alsof hij niet bestaat. Ze wast zich. Ze behandelt zorgvuldig een grijze poot, knippert met haar ogen in de zon, geeuwt met een rose tongetje en grijpt terloops een vlieg uit de lucht, die ze even ver-

[p. 72]

maalt, terwijl ze verveeld langs hem heen staart. Het is een meesterlijke houding, waarvan wij vrouwen nog iets zouden kunnen leren.

Behandel zó uw wachtende minnaars en zij zullen steeds geduldiger wachten, met een machteloos wow-ow-ow in hun keel.

Doe het zó, zou ik willen aanraden. Nou ja, inplaats van de vlieg mag u iets anders eten.