In Holland staat mijn huis

[p. 50]

Winterkoninkjes

Ik zit voor het raam en ik heb mijn bril opgezet om vogels waar te nemen.

Daar heb ik me altijd zo vreselijk op verheugd. Ik heb aldoor gedacht: En als ik eenmaal buiten woon, ga ik vogels waarnemen. Ik heb een boekje: ‘Wat vliegt daar?’ heet het, en daar staan ze allemaal in, de inheemse vogels.

In de krant stond gisteren weer zo'n stukje van een vogelkenner. U weet wel... Lenteboden staat er boven. En dat gaat dan in de trant van: ‘Al een week of wat horen wij 's ochtends in de tuin het charmant tiktik ieoe ieoe van het winterkoninkje...’ Ofschoon... was het werkelijk tik tik ieoe ieoe? Ik weet het niet meer, ik moet er eigenlijk de krant weer even bijhalen, maar die ligt waarschijnlijk al in het gootsteenkastje.

Maar goed, zoiets was het dan toch wel en dan gaat het verder: ‘terwijl roodborst en pimpelmees niet achterblijven in het luidruchtig concert van onze gevederde vriendjes, nu de natuur aarzelend ontwaakt...’

Zo'n stukje was het en ik vind dit soort stukjes heerlijk.

Ik verwachtte dus, eerlijk gezegd, dat de roodborsten en pimpelmezen en boomkruipers in groten getale bij mij binnen zouden komen vliegen, bedelend om stukjes brood, nu ik buiten woon. Maar er gebeurt tot nog toe niets. En toch zit ik hier nu al van half tien tot half een, met m'n bril op. En alles wat ik gezien heb was een oude vim-

[p. 51]

bus, tussen de plukjes gras. Maar daar... o, daar zal je 't hebben, daar komt iets aanvliegen... het zet zich op een struik. Een mus.

En nu begin ik langzamerhand toch te denken: Zou het eigenlijk wel waar zijn van die roodborstjes en die pimpelmezen en die winterkoninkjes? Het zou best kunnen zijn dat die beestjes al eeuwen lang zijn uitgestorven. Vooral die winterkoninkjes. Bestaan ze echt? Nu ik er goed over nadenk: niet alleen heb ik ze nooit gezien, maar ik heb ook nog nooit iemand ontmoet die een winterkoninkje had gezien.

Ik begin te vermoeden dat die vogelkenners best weten dat de winterkoninkjes allang uitgestorven zijn. Maar op een dag hebben ze een vergadering belegd.

Wat moeten we nu doen, zei de voorzitter. Er zijn geen roodborsten, pimpelmezen en boomkruipers meer. Ook geen winterkoninkjes. We zijn brodeloos. We kunnen geen stukjes meer schrijven in de kranten.

Nee, zeiden de anderen heel treurig... Het is waar. We zijn brodeloos.

Maar toen was er een, die zei: Meneer de voorzitter, ik stel voor dat we ons nergens iets van aantrekken en gewoon doorgaan. In werkelijkheid zien we inderdaad alleen maar een lege vimbus en een paar mussen, maar het doet er niet toe. We gaan door. We schrijven lenteboden-stukjes. We schrijven: Al een week of wat horen wij 's ochtends het charmant tik tik ieoe ieoe van het winterkoninkje, terwijl roodborst en pimpelmees niet achterblijven in het luidruchtig concert van de

[p. 52]

gevederde vriendjes nu de natuur aarzelend ontwaakt. En als we dat maar blijven schrijven zal niemand er erg in hebben dat die beesten niet meer bestaan.

Bravo! Bravo! schreeuwde de vergadering. En ze gingen dankbaar uiteen. En daarom zit ik nu te turen, vruchteloos, voor mijn raam.