In Holland staat mijn huis

[p. 38]

Lamp

Als men mij vraagt: Wat vindt U de moeilijkste taak die het leven u oplegt, dan zeg ik gedecideerd: Een lamp kopen.

Gelukkig komt het niet zo erg veel voor, maar een paar dagen geleden moest het. We moesten een schemerlamp hebben op de piano. Ik begon dus met kijken. Kijken voor alle lampen-étalages. Misschien zit daar de fout; als je een lamp koopt, moet je niet eerst gaan kijken voor alle honderd veertien lampenwinkels in de stad, want ieder van die honderd veertien winkels heeft minstens zeshonderd lampen in de étalage staan. Ik kreeg dan ook het gevoel: er zijn teveel lampen op aarde, en zulke gekke! Lampen met molentjes, lampen met bloemetjes, lampen als paddestoelen, lampen als wiegen, lampen als cocottes, lampen die hun hoofden agressief naar voren steken, lampen als V2's, lampen met treurig geknakte halsjes... en ik stond bij iedere étalage maar te kijken en werd langzaamaan een beetje gek.

Nou moet het maar 's uitwezen, dacht ik, ik ga nu maar 's naar binnen en koop een lamp. Gewoon. Dus ik ging een van de grootste lampenwinkels binnen met het vaste voornemen een lamp te kopen.

Er kwam een heer met sneeuwwit haar op mij af, die vroeg: Waarmee kan ik u van dienst zijn, mevrouw?

Ik wou graag een lamp zien, zei ik.

Het viel me meteen op, hoe gek mijn antwoord

[p. 39]

was: ‘Ik wil graag een lamp zien’... als je wekenlang niets anders hebt gezien en als je bovendien in een winkel staat met niets dan brandende lampen om je heen.

Maar hij vond mijn antwoord niet gek en hij zei gelukkig ook niet: ‘Het spijt me, dame, maar daar kan ik u niet aan helpen...’ Nee, hij werd heel enthousiast en bracht me bij een wulpse hoepelrok met fluwelen strikken.

Nee... die niet... zei ik.

Toen liet hij me een lamp zien met een onderjurk, en toen een soort schip en toen een reeks kille vijandige metalen lampen.

Nee, die niet, zei ik telkens. O nee, die niet.

Maar hij was zo gedistingeerd, deze heer en zijn haar was zo sneeuwwit. Ik begon het zo pijnlijk te vinden. Ik had nu zeker al weifelend naar zeven en tachtig lampen gekeken en ik zag aan zijn ogen dat hij dacht: Alweer zo'n wijf dat niet weet wat ze wil.

Dan heb ik nog iets zeer speciaals voor u..., zei hij. En hij bracht een soort van brilslang tevoorschijn. Een zeer aparte lamp, zei hij.

Tja... zei ik. Ik durfde niet wéér nee te zeggen. Een lamp voor uw leven, zei hij. En hij begon nu heel druk en sympathiek te praten, zijn ogen straalden... ja zijn ogen waren als lampen.

Ik keek om me heen, om nog haastig een andere lamp uit te kiezen, maar ik voelde de winkel om me heen draaien... ik werd misselijk... alle lampen zwaaiden heen en weer.

Deze dus maar... zei hij... de prijs is zeer voordelig, f49,50.

[p. 40]

Vooruit dan maar, dacht ik. Dan geef ik dat kreng wel weg op straat. Maar negen en veertig gulden vijftig... kreunde het in me.

Hij had de bon al geschreven. Ik breng u even naar de cassa. De sneeuwwitte heer stond te kijken, hoe ik mijn beurs tevoorschijn haalde en de juffrouw keek ook en nog een Hogere Heer keek ook.

Ik haalde vijftig gulden tevoorschijn en strekte mijn arm uit. De juffrouw pakte het biljet vast. Toen trok ik het biljet met een wild gebaar terug, draaide me om, duwde de sneeuwwitte heer opzij en holde de winkel uit.

Ik had het gevoel dat ze me alle drie achterna holden en ik had willen doorrennen tot Haarlem. Nee, dat doen ze niet... dacht ik... ze komen me niet achterna. Ik ging wat langzamer lopen en hoorde achter mij haastige voetstappen. Ik keek om. Daar had je het! Dus toch! De sneeuwwitte heer liep in een looppas achter mij.

Ik draaide me om, ging voor hem staan en zei: Het spijt me, meneer, ik heb me bedacht en ik doe het toch maar niet.

Pardon...? zei hij. Hij keek me peinzend en verwonderd aan. Hij was het niet. Het was een andere sneeuwwitte heer.

Die nacht droomde ik, dat ik over het Damrak liep en de heer met de brilslang-lamp me achtervolgde. Ik wil niet! schreeuwde ik... Ik heb me bedacht! Maar uit alle steegjes kwamen nu sneeuwwitte heren met lampen, die ze brandend omhoog hielden. Ze omsingelden me... ze gooiden me omver... Help... de brilslangen...! gilde ik.

[p. 41]

Mijn man maakte me wakker en zei: Eerst droomde je over lampen en nu weer over brilslangen. Ik koop geen lamp meer... zei ik de volgende dag. Ik kan het niet. Ik probeer het ook niet.

Maar nu net de vorige week kwam er een pak, waarin het cadeau zat van onze vrienden de Kerselaars. Voor het nieuwe huis... stond op het kaartje.

Het was de brilslang. Hij kronkelt zich nu op onze piano en ik laat het maar zo. Het is nutteloos om zich tegen het noodlot te verzetten.