In Holland staat mijn huis

[p. 35]

Binnenhuiskunst

Ziezo, het huis is ingericht en wij met onze grotemensenogen vinden het erg geriefelijk en doelmatig en gezellig. Er zijn stoelen waar je op kunt zitten, vloeren waar je op kunt lopen, bedden om in te liggen en verder allerlei snoeren en dekschalen en gedichten van Rilke.

Nu is het echter zo merkwaardig dat kleine jongetjes en katten zo'n huis heel anders bezien dan wij en er ook op een totaal afwijkende manier gebruik van maken.

Wat de kat betreft: zij is komen aanlopen. Ze zat op een donkere avond voor de deur, in de regen. Toen we opendeden, kwam ze binnen met een fiere staart en een verongelijkt ‘mauw’, wat betekende: Had je niet wat eerder kunnen opendoen en waar is hier het toilet? Wij gaven haar een bakje zand en een bakje eten, dus de essentiële dingen voor een katten-existentie en vanaf dat moment beschouwde zij ons huis als het hare. Ze ging op de kapstok zitten en keek ondoorgrondelijk met amberen ogen naar alles wat daar beneden krioelde, en naar ons, die zich zo druk maken om allerlei nutteloos gezeur.

Als de dag begint, neemt mijn zoontje de poes bij de kop, stopt haar ergens onder z'n arm en sleurt haar mee de trap op. Achter hem sleept dan een eindeloos kattenlijf en van voren kijkt een gelaten kattenkop van onder zijn armpje uit. En toch blijft de poes spinnen.

Wij gaan dan hard schreeuwen en we roepen:

[p. 36]

Nee, niet doen. En dan gaan we lange ethische betogen houden in de trant van: Die zoete poes, je doet haar pijn, en je mag de poes geen pijn doen want dieren voelen ook en als je het weer doet mag je niet meer met de poes spelen...

Dan kijken ze allebei schuldig. Mijn zoontje laat de poes los, maar twee minuten later zijn ze samen onder een logeerkamerdeken in het droge bad en spelen autobusje. Hij houdt haar opnieuw in een moordende greep, maar toch blijft de poes spinnen. En de poes, zij spinde voort...

Zo nu en dan wordt het me te bar. Dan ga ik die twee van elkander scheiden met geweld en dan gaan ze voor een ogenblik ieder hun eigen leven leiden. De kat wandelt dan in den hoge: langs richels en ribbels en balken, over leuningen en kasten en radiatoren; 't is net, alsof ze een weddenschap heeft afgesloten om nooit met de voetjes op de grond te komen. Ze vindt het een exquis genoegen om tussen de kopjes van het koffieservies te lopen en ons te horen hijgen van angst. Van daar uit strekt ze een elegante teen uit naar de klimplant en hipt dan, zonder één haar van de koffiekopjes te krenken, op de vensterbank, waar ze geruime tijd is geëngageerd in het kijken naar een luie wintervlieg.

En het jongetje heeft ook zo z'n eigen visie op het interieur. Hij rust niet voor alle meubelen in één hoek zijn geschoven, dan bouwt hij ze daar vol met pannen, het vergiet en de komkommerschaaf, en zo mogelijk een paar dekens, en dat alles smeert hij vol met plasticine. Hij heeft dit materiaal in alle kleuren en ik heb het hem zelf gegeven, om-

[p. 37]

dat de psychiaters zeggen dat het zo goed is voor kleine kinderen en ze dan niets hoeven te verdringen. Wat de ouders dan allemaal moeten verdringen, daar houdt de psychiater zich niet mee op. Wel, van dat plasticine maakt hij grote platte koeken en kleeft die tegen alle meubelen en in 't algemeen tegen ieder voorwerp wat onder zijn bereik komt. Wanneer wij gezeten hebben en weer opstaan, lopen we de hele verdere dag met rode en blauwe plakkaten op ons achterwerk, totdat een voorbijganger zegt: Ik weet niet of u 't weet, maar er zit iets aan u vast van achter...

Ja, kleine jongetjes en katten bezien een interieur anders dan wij. Ze gebruiken de stoelen om over te lopen, de gordijnen om aan te hangen en er aan heen en weer te wiegen. Ze gebruiken de electrische snoeren om joelend mee te spelen en de gedichten van Rilke om op te liggen.

En aangezien het jongetje en de kat de belangrijkste en de overheersende persoonlijkheden zijn in ons huis, vraag ik me af, of het wel zo verstandig is, dat wij ons bij de inrichting hebben laten leiden door de ideeën in de etalages van een model-woninginrichting. En of wij ons niet veel beter een boek hadden kunnen aanschaffen: ‘Binnenhuiskunst voor katten en jongetjes’. Als zoiets bestaat. En als het niet bestaat, zal ik het binnenkort schrijven. In drie delen.