In Holland staat mijn huis

[p. 26]

Wat zal ik blij zijn

Laat nooit een huis bouwen. Het duurt tientallen jaren voor het klaar is.

Men is oud voor het klaar is, oud, grijs, afgeleefd, moe en afgeknapt. Achteraf beseft men weliswaar dat het geen tientallen jaren geduurd heeft, nee, nauwelijks een jaar, maar dat ene jaar breekt u naar lichaam en geest.

Het ongeduld wordt steeds groter, het verlangen om aan die eigen ontbijttafel in dat eigen huis te zitten, wordt steeds brandender, de dagen slepen zich voort er komt geen eind aan het wachten... Ik betrapte me er op, dat ik hele uren achtereen uitriep: O, wat zal ik blij zijn als het dak er op zit. En later: O, wat zal ik blij zijn als de deuren er in zitten. En: O, wat zal ik blij zijn als ze gaan verven. En: O, wat zal ik blij zijn als ze klaar zijn met verven. Toen, tijdens die bouw, heb ik pas ontdekt hoe 'n eigenaardige zaak dat toch is, met dat blij zijn. Ik realiseerde me dat ons hele leven als een snoer kralen aan elkaar hangt van... Wat zal ik blij zijn als.

Niet alleen met huizen bouwen, nee, aldoor roepen we: Wat zal ik blij zijn als ik die baan heb. Wat zal ik blij zijn als die kies er uit is. Wat zal ik blij zijn als die ijskast is afbetaald. Wat zal ik blij zijn als m'n zuster er is. En hebt u er wel eens op gelet, hoe kort dat blij zijn maar duurt? Maandenlang hebt u gezeurd: als die kies er maar eenmaal uit is, wat zal ik dan blij zijn. En als die kies er dan uit is, dan bent u hooguit drie kwartier

[p. 27]

blij. En als uw zuster er eindelijk is, na jaren, dan bent u één dag blij en de volgende dag begint u weer te denken: Wat zal ik blij zijn als m'n zuster weer weg is.

Misschien zit daarin wel het hele bedrog van het leven: Wat zal ik blij zijn als ik op reis ben en wat zal ik blij zijn als ik weer terug ben. En dan schelden we nog op de kat die aan de deur krabt om er uit gelaten te worden en die een minuut later weer krabt om er in gelaten te worden. Wat doen wij ooit anders dan krabben aan duizenden deuren om erin en eruit gelaten te worden.

Deuren... zei ik. Het was met onze deuren een beetje wonderlijk. De voordeur namelijk lag een goede drie meter boven de begane grond. Dat kwam omdat ze het terrein eerst hadden afgegraven, om het huis te bouwen en het nu weer moesten ophogen. Dat afgraven hadden ze vlot en met wellust gedaan, maar van het ophogen kwam niets. Als we er in wilden moesten we over een steile wiebelige plank balanceren en soms, als die plank om een of andere reden verdwenen was, moesten we met touwladders in en uit. Het hinderde niet zo erg, zolang we er nog niet echt woonden, het was zelfs wel boeiend en toch konden we niet laten telkens te verzuchten: Wat zal ik blij zijn, als dat terrein is opgehoogd.

Iedere middag hees ik me met veel halsbrekende toeren in het huis, zo: 's avonds tegen de schemering, als de werklieden weg waren, en dan ging ik voor het raam zitten, op een omgekeerde emmer, want dat was de enige stoffering van het interieur. Zo'n huis dat bijna, bijna klaar is, zo tegen de

[p. 28]

avond, heeft iets heel fascinerends. Ik sleepte de emmer beurtelings voor ieder raam en keek naar de uitzichten. Er was een uitzicht op drie schapen en een uitzicht op een koe. Ik zette de emmer midden in de huiskamer, ging er op zitten en ik zei: Wilt u nog een glaasje sherry? Nee, dacht ik dan, hier klinkt dat niet zo goed, misschien moeten we de zithoek meer daar voor het raam vestigen. Dan sleepte ik de emmer weer een eindje verder: Wilt u misschien nog een glaasje sherry? En dan ging ik weer uit het voorraam zitten kijken op de emmer. Daaronder gaapte de diepe afgrond. Hoe lang zou het nog duren, voor ze eindelijk dat terrein gingen ophogen. Maar... zo dacht ik, zou het eigenlijk niet veel aardiger zijn, als het niet werd opgehoogd? Misschien zouden we voor het huis een slotgracht kunnen aanleggen, met een ophaalbrug. Zou dat niet eindelijk het zo vurig gewenste gevoel van beslotenheid geven? En iedereen die dan op bezoek komt zou dit met een klaroenstoot van af de weg aankondigen. Dan zou ik uit m'n raam kijken en zeggen: O, die man ziet er uit of hij van de omzetbelasting is, nee, laat de slotbrug maar op.

Ik raakte helemaal gewend aan de idee, terwijl ik zo uit het raam zat te turen.

Hee... klonk er een stem, ergens beneden op de weg. Ik boog me uit het raam en daar in de diepte stond een kruidenier. Een van de vier en dertig kruideniers uit de streek. De andere drie en dertig waren allemaal al komen vragen of ze voortaan de klandizie mochten hebben, wanneer we er metterdaad zouden wonen, maar deze was nog

[p. 29]

nooit geweest.

Hebt u altijd gemberkoek? riep ik luid.

Ja, schreeuwde hij terug.

Dan is het goed! brulde ik. Kom dan het volgend jaar maar, als het huis klaar is. Hij straalde van geluk en fietste verder. En ik dacht: Wat zal ik blij zijn als ik het eerste stuk gemberkoek in dit huis eet.