In Holland staat mijn huis

[p. 23]

Opzichters

Een huis in aanbouw heeft niets aanlokkelijks, vind ik. Integendeel, het is kil, koud, nat, vies, rommelig en o, wat klein allemaal.

Dat zal de badkamer wel moeten worden, maar waar is dan... O nee, dat is de badkamer niet, het is de huiskamer! Hoe kan daar ooit in geleefd worden? En daar... die paar vierkante centimeters... dat moet dan zeker de slaapkamer zijn? Maar daar kan nooit een bed in. Wat een huis, dacht ik. Ik kan er misschien zelf net in en de bromtol van m'n zoontje kan er dan nog bij en verder niets.

Maar dat is altijd zo, zeiden de mensen die 't weten kunnen. Iedereen, die z'n huis ziet, als het nog niet uit het ei is, schrikt zich altijd een ongeluk. En denk er om... je moet oppassen... zeiden ze er bij: Heb je wel 'n goeie opzichter? Anders kunnen ze zo gek gaan bouwen. Dan zetten ze 't huis andersom. Of ze maken er geen één deur in. Of ze vergeten de W.C. En dat is lastig, dan moet je altijd voor 't minste of geringste naar de buren. Je moet zelf iedere dag gaan kijken... zeiden ze... anders gebeurt er zo iets. En pas op dat ze je niet per ongeluk inbouwen, als je er bent, dat is ook al eens voorgekomen.

Ik ging dus wel iedere dag kijken op 't werk. Het heette in dat stadium nog niet ‘huis’ maar ‘werk’. En als ik er kwam zag ik er altijd één man staan. Hij was een opzichter. Maar het was wel iedere dag weer een andere man. Dat klopte want de ar-

[p. 24]

chitect had een opzichter en de aannemer ook en de schoonheidscommissie ook en wij zelf hadden een opzichter en al die andere opzichters hadden ook weer opzichters aangesteld.

Wanneer ik er kwam kijken, stond er een opzichter.

Goeiemorgen... zei ik dan opgewekt.

Mô, zei hij somber.

Vlot het nogal? vroeg ik dan vrolijk.

Hij nam de pijp uit z'n mond en zei: Dat wordt niks hier. Zeg u maar gerust aan Van Duuren dat het zo niks wordt.

Wie is Van Duuren, dacht ik dan, maar ik durfde 't hem niet te vragen, omdat hij toch al zo boos keek.

De volgende dag kwam ik weer. Dan stond er een ander, ook met laarzen en een bontkraagje. Eentje, die ronduit lachte toen ik vroeg hoe het er mee stond.

Pha, zei hij. Mooie boel. Als u Krophals niet waarschuwt, nou dan staat het werk volgende week voor goed stil.

Krophals... Ik probeerde me te herinneren of ooit de naam Krophals was gevallen in mijn omgeving. En de volgende dag vroeg ik aan de volgende opzichter: Bent u meneer Krophals?

Nooit van gehoord, zei hij. Ik ben hier de opzichter. Maar als u Dufzwager te pakken kan krijgen dan moet u zeggen dat het hier hopeloos en faliekant verkeerd gaat!

Waar is Dufzwager dan? vroeg ik treurig. Waar kan ik die man dan bereiken?

Vraag u mijn wat... zei hij. Die Dufzwager had

[p. 25]

hier moeten wezen! En kijk nou 's! Hij wees schamper naar het stukje muur. Is dat een spouwmuur!?

Ik gaf toe dat het de lorrigste spouwmuur was, die ik ooit gezien had, hoewel ik nooit van een spouwmuur gehoord had.

In elk geval was iedereen 't er over eens dat het nooit wat worden zou. De loodgieter schudde het hoofd en zei: Als Houtmans dat niet verandert kan ik hier niet werken. De timmerlieden, de man die het terrazzo moest leggen, de stucadoors, de man van de centrale verwarming, allemaal kwamen ze op me toe en vertelden me ernstig dat het zo niet ging en dat het de schuld was van Kouhond, van Repeldons en van De Bruin.

Je moet ook nooit gaan kijken naar zo'n huis in aanbouw... zeiden mijn vrienden, die het weten konden. Het is zo deprimerend.

Nadat ze dat gezegd hadden, ging ik niet meer. En als iemand vroeg: Hoe staat het nu met je huis, dan zei ik: O, het gaat niet door. Het is helemaal misgegaan. Hoe komt dat dan? vroegen ze verbaasd. Tja, zei ik dan. Het is de schuld van Van Duuren, Krophals, Dufzwager, Houtmans en... hoe heetten die andere zeven nu ook alweer...

En het wonderlijkste was dat het huis er toch kwam. Ondanks Houtmans, Repeldons, Kouhond en De Bruin.