In Holland staat mijn huis

[p. 20]

De toren van Babel

In mijn onschuld dacht ik, dat het bouwen van een huis een vrij simpele affaire zou zijn. Ze doen het al zo lang... dacht ik. Mensen bouwen al zo lang huizen. Zeker al tienduizend jaar of langer. Het is net zoiets als brood bakken, dat doen ze ook al zo lang. En bouwen... zo'n achtduizend jaar geleden maakten ze al heel ingewikkelde pyramides, dacht ik. En de toren van Babel ook... nou ja goed, het ding is nooit afgekomen, maar nu zijn ze toch al weer zoveel verder en bovendien: mijn huis behoeft geen toren van Babel te worden, liever zelfs niet. Zo maar een huisje. Op de tekening, die de architect voor ons gemaakt had, was het zo eenvoudig. Enkel maar een paar kamers, rechte kamers, naast elkaar en een plat dak. En geen kwestie van spitsbogen of beeldhouwwerken, of van torentjes of van kantelen of van koepels of erkers of koekoeksramen, zo maar rechttoe, recht an een huis. Dat kon niet zoveel hoofdbrekens kosten, dacht ik.

Maar later heb ik zo'n spijt gekregen. Zo'n oprechte spijt, dat we het maar niet liever zelf hebben gedaan. Helemaal zelf, net als de vogeltjes. Van pluisjes en veertjes desnoods, van takjes en een beetje spuug en stukjes wrakhout en hier en daar een punaise. Het zou natuurlijk een kwestie van jaren geworden zijn, maar dat werd het nu ook. Want ziet u, voordat ze beginnen moet er eerst zoveel ruzie gemaakt worden.

Ik heb aldoor geprobeerd om mij er buiten te

[p. 21]

houden, maar dat ging niet want per slot was het mijn huis.

In theorie is het zo: De architect maakt het plan en de aannemer neemt het aan. Maar in de practijk blijkt, dat de aannemer wel aannemer heet maar niet zo erg grif van aannemen is. Het duurt erg lang voor hij alles wil wat de anderen ook willen. En toen iedereen het eens was, moest het plan naar de schoonheidscommissie. De schoonheidscommissie ging er gezellig mee in een hoekje zitten en bekeek het aandachtig gedurende zes maanden en zei toen: Nee, zo'n plat dak vinden wij niet zo leuk. Wij vinden een kap er op aardiger. En toen zei de architect: O, maar dan moet het hele plan anders. En hij tekende een nieuw plan. Dat nam een paar maanden in beslag en daarna zei de aannemer: O juist, maar nu kan ik het niet meer aannemen.

En de architect en de aannemer gingen elkander mokkend zitten aankijken en de zomer ging voorbij en het najaar ging voorbij en als wij het zelf hadden gebouwd met die veertjes en zo, dan hadden we al een heel stuk huis gehad en nu stond er alsmaar niets.

Ik liet het er niet bij zitten en ik smeekte en bad en jammerde en belde op en schreef brieven, maar ze bleven allebei mokken. Eindelijk zei de aannemer: Goed. Ik zal het doen. Alleen, de stenen zijn nu duurder geworden.

Maar zo murw was ik geworden dat ik alles goed vond, als ze maar begonnen. En eindelijk was het zo ver. Er kwam een bouwput en er kwam een betonmolen. Dat was een duidelijk teken dat ze

[p. 22]

zouden beginnen, en bleek van aandoening stond ik er naar te kijken.

Eén man stond er bij.

Het gaat vriezen, zei hij. Morgen vriest het.

En dan? vroeg ik.

Dan ligt het stil, zei hij. Daar is niks aan te doen. Dan ligt alles stil.

En de volgende dag vroor het. En de vorst hield een paar maanden aan. In die tijd was er ook geen ruzie. Maar toen het dooide begon de ruzie weer. Het bleek dat in die tijd de spijkers zoveel duurder waren geworden en ook de cement. En ze gingen elkander weer mokkend zitten aankijken.

Zie je... dacht ik. Al tienduizend jaar bouwen ze en het wordt toch nog altijd de toren van Babel.