Heksen en zo

[p. 86]

Het beest met de achternaam

Er was eens een klein boerenmeisje. Iedereen noemde haar Pietepeut, omdat ze zo voorzichtig was. Ze liep altijd heel langzaam en keek voortdurend naar beneden om te zorgen dat ze niet op een bloem of op een kever trapte, want ze kende alle plantjes en alle dieren in het grote bos.

‘Pietepeut,’ zeiden de mensen, ‘ga toch niet door het bos naar school. Ga toch liever over de grote weg. Er woont een afschuwelijk monster in het bos. Het is het beest Van Dalen. Het beest met de achternaam! Weet je dat dan niet?’

‘Ik heb het beest nooit gezien,’ zei Pietepeut. ‘Maar ik ben niet bang om hem te ontmoeten.’ En ze bleef bij haar gewoonte; ze ging iedere dag door het woeste wilde bos.

‘Pietepeut,’ zeiden de mensen, ‘de koning heeft een prijsvraag uitgeschreven. Hij die het beest met de achternaam vangt, krijgt de helft van het koninkrijk en mag met de prinses trouwen. Zie je nu wel, dat het gevaarlijk is om door het bos te gaan? Geloof je het nu?’

‘O, maar ik ben niet bang,’ zei Pietepeut en ze ging weer door het bos. Juist toen ze in de buurt van de bosvijver kwam, hoorde ze een enorm gebrom en gesnuif en geschreeuw. Ze keek op en ze zag iets door de lucht zweven dat met een ontzaglijke plons in de vijver

[p. 87]

terechtkwam, zodat het spatte naar alle kanten.

Pietepeut keek nieuwsgierig naar de kringen in de vijver en zag toen een jongeman die proestend uit het water opdook. Hij zwom naar de oever en Pietepeut gaf hem een handje om aan wal te komen. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze.

‘Hij gooide me hoog in de lucht...’ hijgde de jongeman. ‘Op zijn horens... het beest met de achternaam. Oef, wat een monster! Het beest Van Dalen.’

De volgende morgen, toen Pietepeut door het bos liep, hoorde ze weer een ontzettend lawaai. Ze keek naar boven en jawel hoor... daar vloog weer een andere jongeman door de lucht. Met een hevig gekraak kwam hij in de kruin van een oude eik terecht, waar hij kreunend in bleef zitten. ‘Het beest Van Dalen...’ riep hij. ‘Het beest met de achternaam! Hij heeft me wel dertig meter de lucht in geworpen. Het is een afgrijselijk monster!’

Nu durfde er niemand meer het bos in, behalve Pietepeut die rustig haar gangetje ging, altijd langzaam en altijd met het hoofdje naar beneden. Op een dag ging ze zitten aan de oever van de bosvijver en haalde een boterham uit haar schooltas. Het was een bruine boterham met kaas en peinzend begon Pietepeut te eten; de kruimels vielen om haar heen op het gras.

‘Niet op mijn hoofd alsjeblieft,’ zei een klein stemmetje naast haar. Pietepeut keek opzij om te zien wie daar tegen haar sprak. Het bleek een lief wit bloemetje te zijn; er lag een kaaskorstje bovenop.

‘O pardon,’ zei Pietepeut en haalde het kaaskorstje weg.

[p. 88]

‘Dank je,’ zei het bloemetje.

‘Heb jij het beest met de achternaam wel eens gezien?’ vroeg Pietepeut.

‘Natuurlijk,’ zei het bloemetje. ‘Hij is familie van me.’

‘Nee toch,’ zei Pietepeut verwonderd.

‘Zeker. Ik ben toch immers het bloemetje met de achternaam?’

‘Natuurlijk,’ riep Pietepeut. ‘Wat dom van me om

[p. 89]

daar niet aan te denken. Jij bent het lelietje Van Dalen. En je kent dus het beest Van Dalen goed?’

‘Nou goed...’ zei het lelietje. ‘Erg goed niet. Maar ik weet bepaalde dingen van hem. Ik weet dat hij woedend wordt als iemand hem aanvalt. Ik weet dat hij razend wordt als al die mannen hem proberen te vangen.’

‘Dat weet ik ook,’ zei Pietepeut. ‘Ik heb ze de lucht in zien vliegen. Nou en of!’

‘Maar ik weet nog meer,’ zei het lelietje Van Dalen. ‘Ik weet dat hij gaat huilen als je treurige liedjes voor hem zingt. Hij is dan als een lammetje zo zoet en je kunt hem aan een dun touwtje meevoeren, waar je maar wil.’

‘Dank je,’ zei Pietepeut. ‘Ik zal het onthouden.’ Ze pikte de laatste kruimeltjes uit het papier en at ze op. ‘Tot ziens,’ zei ze en ging naar school.

En het was die middag, toen ze naar huis ging, dat ze plotseling in het bos tegenover het beest Van Dalen stond. Omdat Pietepeut altijd naar beneden keek zag ze eerst zijn poten. Het waren ontzaglijke grote harige poten met scherpe klauwen.

Langzaam hief Pietepeut haar hoofdje en zag zijn lijf. Het was een monsterachtig groot lijf, zeker zo groot als dat van een olifant en helemaal bedekt met grof roestkleurig haar. Toen legde ze haar hoofdje in de nek en zag zijn kop. En die kop was het griezeligste. Hij had drie horens en een wijd open bek met vlijmscherpe tanden. Hij had grote snorren als een tijger en een gerimpelde neus als een kwade hond. Zijn ogen

[p. 90]

waren woedend. Hij brieste en sperde zijn muil open. Het was duidelijk dat hij van plan was helemaal niets van Pietepeut over te laten.

Trillend stond ze voor hem, maar ze herinnerde zich heel goed wat het lelietje Van Dalen had verteld. En met een bevend stemmetje begon Pietepeut te zingen. ‘Lammetje loop je zo eenzaam te dwalen...’ zong ze. ‘Over de hei-ei, over de hei...’

Het was een liedje dat haar moeder vroeger voor haar zong, toen ze nog veel kleiner was. Ze had er toen altijd om gehuild, omdat het zo'n treurig liedje was.

Wel wat bibberig, maar met een helder stemmetje zong Pietepeut het hele liedje uit en het grote beest Van Dalen deed zijn bek dicht en luisterde. Zijn ogen werden treurig en er droppelden grote tranen over zijn ruige wangen.

Toen het liedje uit was, begon Pietepeut opnieuw en ze haalde ondertussen een touwtje uit haar zak en bond dat om de hals van het beest met de achternaam.

Zingend voerde ze hem achter zich aan en hij liep gewillig mee, als een lam. Zingend ging Pietepeut met het beest het bos uit, door het dorp.

‘Help... het beest Van Dalen!’ gilden de mensen en ze vluchtten op de daken.

Maar Pietepeut liep rustig en steeds zingend verder tot ze bij het paleis kwam waar iedereen zich verstopte onder de gouden stoelen en achter de vergulde kasten. Iedereen, behalve de koning.

‘Mijn kind,’ zei hij ontroerd. ‘Je hebt het beest met de achternaam gevangen.’

[p. 91]

‘U mag hem niet doodmaken,’ zei Pietepeut gauw.

‘Nee,’ zei de koning. ‘Ik zal hem een park geven voor hem alleen. En jij krijgt de helft van het koninkrijk en je mag met de prinses trouwen.’

‘Wat een onzin,’ zei Pietepeut. ‘Ik ben toch een meisje.’

‘O ja,’ zei de koning, ‘dat is waar ook. Nou goed, dan mag je met de prins trouwen.’

‘Eerst zien,’ zei Pietepeut. En toen ze de prins zag, zei ze: ‘Okee.’

En zo werd Pietepeut koningin en het beest Van Dalen woonde in een eigen park achter het paleis. Elke dag zong koningin Pietepeut voor hem, over het lammetje. Het beest kreeg dan tranen in de ogen en legde zijn lelijke kop op haar schoot. En zowel de jonge koningin als de jonge koning hielden meer van hem dan van al hun ministers bij mekaar. En dat wil wat zeggen.