Schriftoverdenkingen. Deel 2 (Verzamelde werken afdeling II)

Dubbele bewaringsdienst.

Tot een onverderfelijke, en onbevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen bewaard is voor u, die in de kracht Gods bewaard wordt door het geloof tot de zaligheid
1 Petr. 1:4, 5a.

Er is in den tekst, dien wij hierboven lezen, een prachtige harmonie. Hij spreekt van een erfgoed, en ook van erfgenamen. Die horen altijd bij elkaar. Maar de grote vraag is: komen zij ook bij elkander? Hoe vaak gebeurt het niet, dat een erfgoed den erfgenaam, voor wien het bestemd is, niet bereikt, of dat de erfgenaam aan het erfgoed voorbij gaat? Daar kan een geval zijn, waarin de erfgenaam het erfgoed vurig begeert, en het toch nooit in handen krijgt. Het wordt vernield, geroofd, onbruikbaar gemaakt, eer hij het in zijn handen krijgen kan. Omgekeerd, er zijn ook gevallen, waarin de erfgenaam het goed, hem toegedacht, toch nooit in

[p. 132]

handen krijgt, omdat hij zélf niet bleef bewaard voor zijn bezit. Hij kan er onverschillig voor worden, er onkundig van zijn, hij kan gebracht worden buiten de mogelijkheid van in-bezit-neming van zijn erfenis, of sterven. Dus zullen mensen nooit een bewaringsdienst kunnen instellen, die het erfgoed voor de erfgenamen, en de erfgenamen voor het erfgoed, zonder enig mankeren altijd gereserveerd houdt. Is niet heel ons ‘verzekeringswezen’ eigenlijk gebaseerd op de grondgedachte, dat een erfenis en een erfgenaam elkaar vaak missen? Men kan door statistieken het percentage van die gevallen berekenen, en in formule brengen; want er is een zekere ‘wetmatigheid’ in dat ‘missen’. En naar die wetmatigheid kan de verzekeringsmaatschappij dan den mensen haar ‘aanbod’ doen.

Gelukkig, dat het met den verzekeringsdienst van Gód, met zijn bewakingsdienst, anders staat dan bij de mensen. Gelukkig, dat men een menselijken ‘verzekeringsdienst’ nooit als volledig, zuiver sprekend beeld kan gebruiken voor den bewakingsdienst van God. Zalig worden is bij de mensen onmogelijk, maar Petrus zegt: bij God is het zéker. Want Hij heeft een dubbelen bewaringsdienst, en die ligt in één hand, Gods hand, en hij wordt uit één plaats verricht, Gods woonplaats.

Twee voorwerpen zijn het die God bewaart, bewaakt: de erfenis, en óók de erfgenamen.

De erfenis, zegt Petrus, het erfgoed, dat is daarboven veilig verzekerd. De erfenis is grondig weggelegd. De bewaringsakte is zó goed geschied, dat er geen wrikken meer is aan de vastigheden, die God den zijnen naar het recht toebeschikte. ‘In de hemelen is de erfenis bewaard voor u.’ Zij wordt niet bewaard, neen, zij is bewaard, d.w.z. de bewaringsdaad is áf, zij is voltooid. De stoel van Christus staat daarboven vast. In zijn verhoging liggen de erfgoederen vast voor het recht van God. De tronen voor degenen, die van Christus zijn, de witte klederen, de krachten, die de gebrokenen der aarde door de genade zullen herscheppen tot gezonde kinderen van den hemel, zij liggen alle vast, en zijn in en met den Christus veilig.

Maar nu de erfgenamen? Zij zijn nog op aarde. In de bestreden kerk. Hun God is in de metropool, zij zelf zijn kolonisten nog. Alles gist, en schuurt, en wisselt om hen heen. Zij dwalen af; hoe vaak niet trekken zij weg? Hun vlees begeert tegen den naar het erfgoed zich uitstrekkenden Geest. Ja, bij de mensen is het onmogelijk, dat

[p. 133]

zij zalig worden. Reeds is het bij de mensen onmogelijk, dat zij zich uitstrekken naar het erfgoed zelf. Maar hoor, - het is toch mogelijk, het is toch zeker, bij God. Hij stelt een tweeden dienst in. Hij bewaakt hen hier op aarde. Het erfgoed is bewaard, zo zagen wij, voltooid tegenwoordige tijd. Ongebroken werkt de Geest. Hij doet de heiligen volharden. Ongebroken volhardt Hij in het doen volharden van hen. Dagelijks wekt hij hen op, en vernieuwt een vasten geest in het binnenste van hen.

Is zo het trekken van den ‘mens Gods’ naar boven, van den erfgenaam naar het erfgoed, geen machtig ding? Ja, dát is op zichzelf reeds een bewijs, dat de hemel en de aarde in den énen wil van God begrepen zijn: Zijn wil-tot-den-jongsten-dag. De onzekere bewegingen van het tot God toch telkens wederkerend angstig hart, ze zijn, neen, niet in haar ongewisheid, maar wél in het tenslotte toch steeds tot God wederkeren een vertoon van de grote aanhoudende kracht van Hem, die Christus' stoel op graniet gezet heeft, en die het christen-hart van graniet gaat máken. Een vertoon van die éne goddelijke kracht, die den bewakingsdienst der erfgenámen tot de keerzijde maakt van den bewaringsdienst der erfenis.

Ziet gij den verloren zoon terugstrompelen naar zijn vader? God, die de maker en de dichter is, die de dingen ziet, gelijk Hij ze maakt, en maakt, gelijk Hij ze ziet, zag in dat strompelen van dien wederkerenden zoon den vasten gang van het werk des Geestes. Zijn schoenen waren afgesleten, zeiden de mensen. IJzer en koper waren onder die schoenen, zeiden de engelen. Het was het koper en het ijzer van den Geest, die steeds volhardt in de volharding van de heiligen.