Schriftoverdenkingen. Deel 2 (Verzamelde werken afdeling II)

[p. 108]

Christus wekt zijn eigen Vader op: De vrucht.

Hij weende en smeekte Hem.
Hosea 12:5b.

Toen Jakob bij den Jabbok aankwam, was één ding wel het meest aangrijpende.

Jarenlang had Jakob gewerkt, om een paar minuten verschil uit de wereld weg te werken, en het was hem niet gelukt. En dan mcet men daarbij bedenken, dat de man, tegen wien hij zijn concurrentiestrijd geopend had, zijn eigen broer was, een mens dus van gelijke beweging als hij. Die broer had wel den voorsprong van die paar minuten, maar ten slotte kan tussen mens en medemens van nature geen ander dan een gradueel verschil bestaan.

Zie nu daartegenover de uiterste spanning van de nachtelijke Pniël-worsteling, die daar in eens Jakob dwingt, in den nacht der bijna buitenste duisternis met God te kampen. Met God, zeiden wij; want als drager van goddelijke kracht kwam ‘die engel’ naar Jakob toe. En als zodanig werd hij ook door Jakob dadelijk onderkend.

Men zou nu zeggen: hier is alles verloren. Tussen twee broers is slechts gradueel verschil; tussen God en mens is een principieel verschil. De twee broers hebben naast elkaar in één moederschoot het leven verbeid, en zijn nóg samen op aarde. Maar wat dien strijder van vannacht betreft: van Hém geldt het woord: God is in den hemel en gij zijt op aarde. Tussen de twee broers ligt een kloof, een afstand van slechts een paar minuten; maar tussen dien ‘man’ van mysterie en Jakob, ligt een kloof, een afstand, zó diep, en zó groot als de oneindigheid; het oneindige kwalitatieve verschil tussen God en mens.

En die God keert zich nu tegen Jakob? In dezen strijd is geen verweer, geen wapen. Zo zucht nu al wat vlees is.

En tóch hééft Jakob overwonnen. Want dát is juist het geweldige: wie in de orde van het vlees, en van de natuur, en van hetgeen voor ogen is, naar wapens zoekt, en wapens smeedt, en zijn berekeningen doet, die kan een paar minuten onderscheid in zoveel jaren niet wegwerken.

Maar wie volkomen met dit pogen breekt, en niet meer in en door het vlees wil strijden, doch zich alleen aan het Woord en aan zijn God vertrouwt, en zich geheel en al nu overgeeft aan wat Gods raad te voren heeft voorzégd, die komt tot de verbazingwekkende ontdekking, dat in één enkel ogenblik de afstand, die zo groot is als de eeuwigheid, wordt overbrugd voor denzelfden man, die een

[p. 109]

afstand van een paar minuten in geen jaren kon overmeesteren. Nu deze mens zich eindelijk laat zinken op den bodem van dat verkiezend Woord, dat hem genade heeft beloofd, nu valt die mens wel niet uit de natuurverbanden uit (hoe zou dat kunnen?), maar nu wordt in zijn natuurverbanden de weg naar den beloofden zegen hem daar in eens geopend door dat genade-woord, dat niemand roemen laat, tenzij dan in den Heere.

Dus was dan ook het wapen, waarmede Jakob in den kamp gewonnen heeft, de wening en de smeking. Wie weent, houdt naar het vlees geen kracht meer over. En hij, die smeekt, houdt naar het vlees geen enkel van zijn rekenblaadjes in de hand meer. Hij geeft zich over: heeft slechts één gebed: ik laat U niet gaan, tenzij dat Gij mij zegent.

Zo is dan de kreet, dien Jakob uitstoot om dien zegen, tweedegeboorte-kreet, waarmee de wedergeboren Jakob zich nu ook herkennen en belijden gaat, als vader, bewuste erflijn-drager, erfrechthebber, vader in goede werken, vader in den geloofskring van het verbond der genade......Mán wordend in de heilige lijn, wordt hij bekwaam tot het vaderschap over den Heere Christus Jezus, als drager van de heilige lijn, als voortzetter van de verkiezingslijn in het heilige geslacht. Die kreet is ons een blijk, dat Christus hier zijn eigen vader effectief geroepen en tot het vaderschap bekwaamd heeft. Want hier is God als het ongeschapen Woord, en ‘roept’ de dingen, ook de vaders, die er niet zijn, alsof zij er waren.

Zo zoekt dan ook naar óns de stem, die zegt: hier is Jakob Israël geworden. En: zó slechts is hij bij zijn kinderen bekend. Niet alles is Israël wat Israël genaamd wordt. Dezelfde Christus, die het tweesnijdend zwaard van scheiding, en van oordeel, niet slechts tussen twee kinderen van één moederschoot heeft gedreven, maar het óók tot het merg en been van dat ene uitverkoren bondskind zelf hier in deed gaan, om vlees van geest te scheiden, - Hij leeft nog altijd, om deze strenge huiswet in zijn bondsvolk te vervullen, en te bedienen. Hij werpt den hoogmoed neer, juist bij zijn eigen bondskind. Hij brengt de bondswraak, juist in zijn eigen huisgezin. Het is de tijd van Pniël, en van later, dat het oordeel begint van het huis van God.

En hij, die van Pniël geen kopie begeert, doet goed. Maar wie daarbóven nog dit ene weet, dat de huiswet van Pniël voor alle eeuwen Israëls geleide zijn moet, hij doet beter. En hij, die naar dit wéten ook gaat doen, en die zijn vlees verminken en besnijden

[p. 110]

laat, opdat de Geest zou triumferen, hij doet het best. Hij roemt slechts in den Heere, en weet wat dat voor woord is: soeverein genadebestel.